De uitvoering van Dvořáks Slavische Dansen door de Czech Philharmonic onder leiding van Sir Simon Rattle vormt een boeiend samenspel tussen een orkest dat deze muziek als geen ander in de vingers heeft en een dirigent die met grote kennis van zaken en een uitgesproken muzikale verbeelding te werk gaat. Het resultaat is een interpretatie die trouw blijft aan de volksmuzikale oorsprong van de dansen, maar tegelijk een verfijnde symfonische lezing biedt waarin detail, energie en lyriek voortdurend in balans blijven. Rattle kiest doorgaans voor natuurlijke, organische tempi die nergens geforceerd aandoen. Hij laat de dansen ademen, met fraseringen die soepel en vloeiend door het orkest bewegen en een ritmische lichtheid die de muziek haar spontane karakter geeft. Tegelijk houdt hij een scherpe controle over de spanningsbogen, waardoor de meer exuberante dansen nooit ontsporen en de introspectieve momenten werkelijk tot hun recht komen.
De Czech Philharmonic laat horen waarom dit repertoire zo nauw verbonden is met zijn identiteit. De strijkers combineren warmte met een opvallende helderheid, waardoor Dvořáks melodieën een zangerigheid krijgen die nergens sentimenteel wordt. De houtblazers spelen met een karaktervolle kleur die de volksmuzikale accenten scherp neerzet, vaak met een vleug humor en lichtvoetigheid. De kopersectie klinkt krachtig maar nooit zwaar, en integreert zich naadloos in het geheel. Die natuurlijke, bijna instinctieve manier van musiceren geeft de dansen precies dat mengsel van verfijning en ongedwongenheid dat ze nodig hebben.
Opvallend is hoe Rattle de interne structuren van de dansen blootlegt zonder ze te intellectualiseren. Schijnbaar eenvoudige ritmische patronen worden subtiel geprofileerd, contrapuntische motieven krijgen een zachte nadruk en overgangsfrasen worden met een bijzonder gevoel voor timing vormgegeven. Hierdoor ontstaat een lezing die zowel direct aanspreekt als rijk is aan detail, waardoor herbeluistering telkens nieuwe inzichten oplevert. De dramatiek van sommige dansen wordt met een elegante beheersing opgebouwd, terwijl de speelsere stukken juist een springerige vitaliteit behouden die nooit over de top gaat. Het geheel ademt een zekere vanzelfsprekendheid, alsof de muziek precies op die manier bedoeld was.
In vergelijking met meer uitgesproken romantische of virtuoos flamboyante interpretaties is deze uitvoering opmerkelijk evenwichtig, maar verre van neutraal. Ze straalt een volwassenheid uit waarbij expressie voortkomt uit muzikale logica en stilistische helderheid, niet uit effectbejag. Hierdoor ontstaat een interpretatie die bijzonder overtuigend is, niet door te imponeren, maar door de intrinsieke kracht van de muziek op een eerlijke en doorvoelde manier naar voren te brengen. Het is een opname die het erfgoed van de Slavische Dansen respecteert en tegelijk een hedendaagse frisheid laat horen, een samenwerking waarin zowel het orkest als de dirigent hun beste eigenschappen bundelen en iets creëren dat soepel, energiek en diep muzikaal aanvoelt.
Pentatone – PTC 5187 414 http://www.outhere-music.com