De snelle wereld van George Antheil

by Knopskaya

De Amerikaanse virtuoze pianist George Antheil (1900-1959) werd kort na WOI gelanceerd en noemde zichzelf futurist. Hij hield van techniek, alles wat snel was, auto’s, vliegtuigen. Dat was spijtig genoeg ook een stroming die binnen het opkomende fascisme populair was gezien de militarisering. Toch heeft Antheil hier nooit achter gestaan, integendeel zelfs.

Hij paste het toe in zijn concerten, waarbij hij altijd braaf met Bach of Chopin begon om vervolgens de sfeer zo op te drijven dat het eindigde in een pianospel dat haast klonk als een machinegeweer. Ooit zou hij zelfs een geladen wapen op zijn piano hebben neergelegd om zijn punt te bewijzen nadat hij zijn composities Sonate Sauvage, Airplane Sonata, Death of machines en Jazz sonata had gespeeld.

Na zijn huwelijk verhuisde hij naar Parijs waar hij les années folles zou meemaken en zich zou laten onderdompelen in alle wilde stijlen van het moment. Hij ontmoette er alle vernieuwers van het moment, inclusief de avant-garde scène en les six, dichters als Cocteau , schilders als Picasso. Stravinsky nam hem zelfs mee naar de Pleyel pianofabriek om er een player-piano versie van Les noces te demonstreren.  Dichter Ezra Pount was onder de indruk van zijn werk, dat hij zelf herhaaldelijk aanhaalde en stelde de componist-virtuoos voor aan zijn geliefde en violiste Olga Rudge. Het was voor haar dat Antheil zou gaan schrijven en met wie hij zou gaan samenspelen. Expressieve muziek met een sterk repetitief karakter.

Volgens deze gedachte werd dit album van violiste Patricia Kopatchinskaja en pianist Joonas Ahonen samengesteld en gespeeld. opbouwend en boeiend. Rustig en minimalistisch, maar toch vernieuwend wordt er aangevangen met een compositie van Morton Feldman (1926-1987), gevolgd door de sterk opbouwende viool sonate nummer zeven opus 30 nr 2 van Ludwig van Beethoven. De sfeer wordt eigentijdser dankzij een nocturne van John Cage, uiteindelijk gevolgd door de patronen van Geroge Antheil zelf. De nadruk ligt dus niet op de composities van Antheil zelf, maar veeleer op zijn leven en interesses. Er wordt terug geïndigd met Morton Feldman, extentions. Er wordt met klankplaatsing gespeeld.

De keuze voor Feldman staat vermoedelijk voor het idee dat Antheil na WOII verduidelijkte. Hij vond dat muziek zo gedisciplineerd werd dar er geen plaats meer bleek voor vrijheid. De vluchtigheid van geluid i.p.v. gevangenschap.

Wie spectaculair machinegeweergeschut verwacht op deze CD is eraan voor de moeite. U krijgt wel fijnzinnige inzichten mee, de gedachte dat er niet zomaar spectaculair wordt gespeeld omwille van de show. Het is een portret, de ideologie achter de man.

Alpha Classics ALPHA 797 – http://www.outhere-music.com

Misschien houdt u ook van:

Wij gebruiken cookies om onze website en de inhoud er van te optimaliseren. Akkoord