Muziek leeft in mensen. Wat je smaak ook is, er zal altijd wel iets zijn dat je hart sneller doet slaan en waarin je je kan verliezen. Zo verloor violist Leonard Schreiber (Antwerpen, 1984) zijn hart op zeer jonge leeftijd aan het geluid van de viool. Geboren in een muziekminnende familie voelde hij reeds vroeg – onafhankelijk daarvan – wat er schuilgaat achter de partituur van een compositie. Geen sprookjes voor het slapengaan, Leonard koos voor de verhalen die componisten hem via de muziek influisterden. Hij werd verteller.
Londen en de wereld
Nauwelijks zes jaar oud was hij toen hij begon te studeren voor het debuut dat hij een jaar later zou maken met het Royal Philharmonic Orchestra of Flanders, het begin van zijn eigen verhaal. Op de leeftijd van dertien jaar won hij een beurs van de Purcell School of Music te Londen, waar hij verder ging studeren aan het Royal College of Music. Het werd duidelijk dat zijn uitvalsbasis Londen zou worden.
Hij bleef er verbonden aan het London Symphony Orchestra. Andere orkesten in andere (wereld)steden volgden, waaronder de symfonieorkesten van Sint-Petersburg, Lima, en Jerusalem. Hij speelde eveneens op de opening van de wereldexpo te Shanghai in 2010. In 2009 werd hij door Radio France en het magazine Classica uitgeroepen tot artiest van het jaar, waarna hij op Windsor Castle mocht spelen voor Prince Charles.
Belgisch
De projecten waaraan hij meewerkt, neemt hij steeds persoonlijk erg ter harte, het lijkt alsof er een oude ziel schuilgaat in een jong lichaam waardoor er een dynamiek ontstaat binnen het verhaal van de compositie. Een mooi voorbeeld hiervan is het project – en cd – Violin Heritage, gerealiseerd met onze Belgische componist Dirk Brossé en het London Symphony Orchestra. Bij dit project kroop Schreiber als het ware in de huid van vier diverse Belgische (viool)componisten zoals Henri Vieuxtemps, Eugène Ysaÿe, en César Franck – hij speelde transcripties voor viool uit een verlorengewaand repertoire van bij ons . De vierde componist was Brossé zelf, die de wereldpremière van zijn compositie Echoes of Silent Voices zelf dirigeerde.
Schreiber blijft het Belgische repertoire trouw. Het programma werd opgedragen aan de Belgische slachtoffers van de Holocaust, een totaalbeeld van de roots van de violist die er zich bijgevolg totaal in kan verplaatsen.
Kortom, er bestaat een artiest. Hij is jong, dynamisch en zet ons land muzikaal op de kaart door middel van verhalen die leven en mensen bij mekaar brengen.
Schreiber maakte van 2015 tot voor kort deel uit van het Trio Chausson, waarmee hij voornamelijk kamermuziek bracht.