en neergeschoten…
Het is bij de Nationale Opera in Washington een must dat de opera een correct tijdsbeeld schept van de maatschappij waarin het land zich bevindt. Het is de cultuursector die een stem heeft in het welbevinden van de Amerikaanse Staatsburger. Met dit idee in het achterhoofd – en ook wel in de frontale kwab – werd Blue geschreven door componist Jeanine Tesori en librettist Tazewell Thompson. Het was het Glimmerglass Festival die de opera bestelde. Dit festival ziet zichzelf als spiegel van de Amerikaanse maatschappij, als een baken voor vooruitgang en verandering.
Deze opera heeft iets magisch. Het doorkruist vele genres, stijlen en vormen en heeft bovendien een zeer hoog theatraal gehalte. U hoeft niet perse melomaan te zijn, integendeel, het ligt mogelijk nog iets dichter bij de toneelwereld. Dit mogelijk door de inbreng van Tazewell Thompson als librettist, wiens artistieke roots zich vooral binnen de theaterwereld bevinden.
Toch heeft het geheel behalve een confronterend karakter, ook een zeer romantische achtergrond. Men wordt als het ware betrokken in het verhaal. Het geheel draait rond het politiegeweld in de Verenigde Staten en het feit dat er jaarlijks nog zoveel jongeren uit de Afro-Amerikaanse gemeenschap het slachtoffer worden van al deze omstandigheden.
Het verhaal geeft een inblik in het menselijke, een beetje bijbels ergens zelfs. Alles begint bij een jonge moeder die haar vriendinnen te kennen geeft dat ze een kind draagt. Er vindt herkenning plaats, van welke gemeenschap u ook bent wanneer u dit hoort. Herkenning is het begin van alle gelijkheid.
Het kind dat wordt verwacht, zal de jongen worden die wordt doodgeschoten. Hoe kan zoiets zover komen?
Zelfs al heeft u zelf geen kinderen, het raakt. Het gaat om generatiepijnen tussen tijdperken door. Dit sociale gegeven benadrukken voor het grote groot publiek haalt de Black Opera Tradition uit de jarenlange shadow waarin ze zich bevond. Tesori is als componist uiterste begaan in het schrijven over ervaringen die zich buiten haar wereld bevinden (zelf is ze niet Afro-Amerikaans). Deze eigenschap leidt tot een groot inlevingsvermogen bij het publiek. Ze weet beide kanten te raken in hun drama van beleving en mogelijk zelfs van ontkenning. Tesori geeft toe dat het onbekende waarin ze zich steeds weer laat onderdompelen vaak beangstigend is, maar dat ze het telkens opnieuw als een uitnodiging ziet en dat net daar de uitdaging ook ligt voor het publiek. Er zijn toeschouwers die bevestiging zullen voelen en anderen die zich uitgenodigd zullen voelen tot dialoog.
En eigenlijk, kunnen we dit verhaal ook naar ons Europa van vandaag vertalen. U dacht vast al wel aan een paar sociale thema’s van bij ons. Laat die dubbele bodem u verrassen via deze dubbele CD.
Moederliefde, gezinsdiscussies, respect, geweld, dood, wanhoop… boodschap.
At the end of the rainbow,
not a pot of gold,
but a pot of greens
with a ham hock at the bottom,
remind you of who you are,
where you came from,
how far you may go
Pentatone PTC 5186 967 – http://www.outhere-music.com