The Antler King is de band waarmee Maarten Flamand en Esther Lybeert nu al ruim een decennium lang muziek maken. Het is een mooi huwelijk, en niet enkel in de muziek. Dances is negen jaar na hun naamloze debuut hun vierde album. Trouw aan hun stijl schuwen ze het experiment totaal niet en volgen ze met een gerust hart al wat hen inspireert. Een compromisloze, oprechte plaat die helemaal vanuit hunzelf komt. Opgenomen in hun thuisstudio in volle coronacrisis. Ondanks de donkere periode met bijkomende beproevingen, werd gegaan voor dansbare ritmes, vitale vibes. Behalve creatieve invloeden, maakten ook persoonlijke belevenissen, indrukken en verliezen deel uit van het proces. Het resultaat is een pure en persoonlijke plaat, opgenomen in een ongedwongen sfeer. Genres worden met mekaar verbonden, communiceren, dagen uit, antwoorden en dialogeren. Een plaatje dat klopt.
Muziek van een koppel dat leeft in ritme en melodie. Voor de mix en productie klopten ze opnieuw aan bij Jan Chantrain, met wie The Antler King een mooie muzikale liaison heeft.
Het is zo dat we gewoon onze goesting doen. Niet omdat we willen tegendraads doen ofzo, maar gewoon omdat er geen andere optie is dan te doen wat je ademt. We hebben geen enkele noodzaak om in een bepaald plaatje te passen en daardoor beseffen we dat we geen commercieel product hebben. We doen ons ding. Er wordt weleens gezegd dat het minder toegankelijk zou zijn. Voor ons klinkt het gewoon heel logisch.
(Esther) Mijn vader speelde klarinet in de opera en mijn moeder zong, waardoor ik reeds jong in contact kwam met minder voor de hand klinkende dingen. Ik denk dan vooral terug aan een opvoering van Janacek met heel wat dodecafonie en besef dat iets pas moeilijk wordt wanneer je er niet voor openstaat.
Er zit wel een klassieke insteek in onze nummers. Klassiek is iets dat tenslotte nooit overwaait. Het inspireert ons zodanig dat je er niet meteen iets van terughoort, maar het is wel aanwezig. Zo luisterden we vlak voor het schrijven van het openingsnummer Bolero naar de Bolero van Ravel, een klassieke hit om het zo te stellen. Heel natuurlijk zijn we daarna beginnen jammen. Onbewust speelt onze rugzak altijd wel een rol. Het indirecte aan klassiek is ook zo tof. Er wordt niet meteen wat in je gezicht geduwd. Je moet het er gevoelsmatig uithalen.
Verder laten we ons ook graag inspireren door onze omgeving. We zijn in 2019 verhuisd naar een groene omgeving, waar dus ook een ezel en ene haan deel uitmaakten van het omgevingsgeluid. Die zijn dus gewoonweg op de plaat beland. Dat voelde heel organisch juist.
(Maarten) Muziek zit in mijn hoofd als kleuren en dat kan mooi of lelijk zijn. Van daaruit vertrek ik. Inspiratie kan komen van klassiek, jazz en zelfs techno. Wij staan open voor de wereld. Wat binnenkomt moet wel resulteren in iets waar ons buikgevoel helemaal achter staat. Het moet bij ons passen. Anders geven we het liever aan iemand anders (lacht).
We denken niet in singles maar wel aan een geheel van songs die dan samen een plaat vormen. Alles moet kloppen, in de juiste volgorde zitten, als een stroom meegegeven worden aan het publiek. Een geheel hebben dat klopt is gewoon plezant.
We dachten dat we de songs nog wel eens voor het echt zouden opnemen, maar toen bleken de demo’s zo goed en ons zo te bevallen dat we dat idee hebben laten varen. De sfeer, de vibe, zat zo goed dat we het niet beter zouden kunnen doen. Dances is een demoplaat. Een momentopname. We hebben allebei enorm genoten van die bubbel.