De Oostenrijkse componist Erich Wolfgang Korngold (Moravië 1897-USA 1957) was als kind al zeer beloftevol en werd zoals dat dan gewoonlijk gaat beschreven als een soort van kleine Mozart. Heel vroeg was hij reeds muzikaal matuur, vooral dan als symfonisch componist. Zijn Joodse roots bemoeilijkten natuurlijk de verdere ontwikkeling als muzikant, door de opkomst van het Nazisme. Hierdoor vertrok hij, net als vele medemuzikanten, naar de States. Daar kreeg hij de carrière en roem die hij verdiende en vooral erkenning voor zijn filmmuziek. Niemand minder dan de beroemde violist Jascha Heifetz liet zijn beroemde concerto voor viool en orkest in première gaan.
De Portugese violist Bruno Monteiro bracht samen met cellist Miguel Rocha en zijn vaste pianist – João Paulo Santos een eerbetoon aan de componist in een opname bij het Belgische label Et’cétera, inmiddels hun huis van vertrouwen va. Terecht, want de opname is opnieuw een pareltje. Never change a winning team.
Het album begint met het trio voor piano, viool en cello in D Majeur, opus 1. Dit is dus een van de jongste werken van de toen veelbelovende componist. Meteen een schot in de roos. Het werd trouwens opgedragen aan zijn vader Julius Korngold, die een bekend muziekcriticus was. Men hoort de vastberadenheid waarmee het werk geschreven is, maar ook uitgevoerd. Een werk dat weet wat het wil. Mooie contrasterende thema’s zorgen voor een explosief resultaat. Men hoort de rijkdom achter Korngolds werk van de eerste noot. De overgangen naar het Scherzo, gevolgd door het bijna dansbare intermezzo en het kalmere larghetto verloopt met grote naturel, alsof deze muziek altijd al heeft bestaan en bij een soort van hoger gegeven Korngolds brein is binnen gesijpeld. Bij deze rijke fantasie, moet je wel van deze componist beginnen houden indien je hem nog niet kende.
Vervolgens lost de Sonate voor viool in G Majeur opus 6 de verwachtingen opnieuw in. Alweer een pareltje van formaat, geschreven door een nauwelijks zestien jaar oude Korngold. Een veeleisend stuk, en toch klinkt alles opnieuw zo logisch, zo natuurlijk, evident binnen alle complexiteit. Een intens stuk waar je jezelf in alle opwinding haast niet meer kunt bedwingen en je hartslag voelt omhoog gaan. Invloeden van Strauss en Mahler zijn duidelijk hoorbaar.
De Cd eindigt met een stukje charmante salonmuziek, Tanzlied des Pierrot uit de opera Die Tote Stadt waarvan Korngold samen met zijn vader het libretto schreef onder het pseudoniem Paul Schott. Een mooie diepe toegift op cello en piano, op deze CD met hoog genotsgehalte.
KTC 1774 – http://www.outhere-music.com