Het geheim achter de ware kunstenaarsziel, is de roep van de muze. Het verschijnen van die ene persoon die zo danig inspireert, dat men wel iets moet creëren om zijn of haar gestalte aan de wereld te laten ervaren. Zo was het klarinettist Richard Mühlfeld die Johannes Brahms ertoe dreef om een oeuvre voor klarinet in het leven te roepen, te beginnen bij het Trio opus 114.
Brahms ving vooral de warmte op van het instrument en wilde eerder dan een virtuoze gymnastiek, een warme hommage brengen aan de prachtige tonen van de klarinet en da manier waarop Mühlfeld flexibel en soepel doorheen alle registers speelde met de perfecte adem-controle. Het resultaat moet van een naturel getuigd hebben die hij nooit eerder ervoer. Getuige hiervan was een brief van de hand van Richards broer Christian uit 1891.
Laat de muze, de beschrijving van hoe de meesters hun composities zagen gespeeld worden door hun favoriete uitvoerder, de handleiding zijn geweest voor dit album. Het is als de werken te horen door het oor van de componist zelf, of hoe zij het althans wenste of fantaseerde. Het is een gezamenlijk genot voor uitvoerder en luisteraar, een stukje geschiedenis dat wordt recht aangedaan.
Het was voor Wolfgang Amadeus Mozart dan wel zijn favoriete instrument, maar toch was er iemand die hem nog zo veel meer van de klarinet liet houden. Zijn trio opus 11, beter gekend als het Gassenhauer Trio uit 1797 werd geschreven voor Anton Stadler, die hij bij barones Wilhelmina Thun ontmoette, waaruit een vriendschap ontstond die Mozart toeliet om het karakter van uitvoerder en instrument wonderbaarlijk aan mekaar te koppelen. Het was steeds Mozarts betrachting om de klarinet als solo instrument te lanceren, een traditie die werd verdergezet door Beethoven die dialoog met de cello verwerkte, hetgeen Brahms dan weer inspireerde. Er was wel duidelijk een inspiratie-gerichte rode draad doorheen het geheel. Het draait trouwens niet enkel om de klarinet an sich, maar om het perfecte huwelijk met alle instrumenten binnen de bezetting. Samen maken ze het instrument zoet als honing en warm als amber.
Alsof iedere volgende generatie het doel van de vorige verder wilde helpen bereiken. Het idee van dit album ligt dan ook voelbaar binnen deze zelfde lijn. Een mooi en terecht initiatief trouwens.
En zo werden drie grote componisten mekaars inspiratie, gevoed door hun muzen. En zo blijven ze hopelijk nog generaties lang inspireren en verder leven. Een mooie oproep trouwens aan jonge componisten om in de pen te schieten.
Steven Kanoff
Ian Brown
Håkon Austbø
Mats Lidström
Bescheiden muzikanten van groot formaat. Geen foto’s en zware cv’s in het boekje, de muze spreekt terecht voor zich.
Etcétera KTV 1678