Dat Singer-songwriter Marco Z meerwaarde in rust heeft gevonden, bewijst zijn nieuwe album “Lost Connections”. Hij laat de luisteraar kennismaken met een gerijpt en diep doordachte plaat vol dingen des levens die ieder allicht al eens tegenkwam op de digitale supersnelweg.
Marco Z bracht een eerste en tweede plaat uit onder de titel “The Ordinary life of Marco Z” en “Hold me like the World is Ending”, stond reeds op de podia van Marktrock en Pukkelpop, en werd 4 maal genomineerd tijdens de Mia’s, waarvan hij er in 2012 een won voor beste doorbraak. “I’m a bird” was radiohit van het jaar 2012.
De onderwerpen van de songs op dit nieuwe album gaan eigenlijk een beetje over het loslaten van al wat ons perfect maakt. Over de sleur die kan optreden in een relatie, over dingen die ontstaan door het steeds herhalende alledaagse. En toch merken we geen negativisme op in deze plaat. Het gaat over dingen die nu eenmaal gebeuren, en die op mature wijze worden aangekaart.
Fijne digitale effecten nemen de luisteraar mee op reis naar een ritmisch-realistische sfeer waardoor men in een comfortzone belandt van waaruit men na kan denken over de teksten zonder zich verplicht te voelen. Je neemt mee wat je aanspreekt en gedijt. De jonge muzikant werd vader van zijn muziek.
Marco Z:
Ik ben onbewust toch wel gaan groeien met het ouder worden. Maar toch is deze plaat allesbehalve autobiografisch, waar mijn vroegere werk zich toch meer op mezelf focuste. Een mooi voorbeeld daarvan is dat ik niet meer de enige protagonist ben die te horen is.
Een specifieke boodschap heb ik niet. Ik observeer en focus me op de maatschappij, zoals ik die vooral ervaar vanachter mijn digitale venster op de wereld, waardoor dit album veel breder te interpreteren is en voor veel meer mensen herkenbare situaties zal oproepen.
Geef je door de stiltes bewust kansen aan de luisteraar om te antwoorden of na te denken?
Ik vind dat stiltes zoveel meer zeggen. Vroeger had mijn muziek misschien een hoger hiphop gehalte door het veel hogere debiet aan woorden. Weet je, jonge mensen hebben heel veel dat hen boeit en verwondert en willen dat ook allemaal vertellen. Ik ga nu meer op zoek naar interpretatieruimte. Toch blijf ik het soms leuk vinden om heel veel woorden en beelden voorbij te laten flitsen op heel korte tijd, zoals bijvoorbeeld in het nummer “Hate To Say I Told You So””.
Details
Nochtans is het geheel vrij digitaal van sound. Het is de eerste productie waar ik zo hard aan heb gewerkt. Het is wat geluid betreft wel heel persoonlijk. Ieder detail werd belangrijk, om net de juiste sfeer op het juiste moment weer te geven. Zo begint “Sounds of the City” ook heel bewust met sobere klavierakkoorden.
Generaties
Waar ik vroeger misschien voor hardere arrangementen koos, heb ik toch steeds het unieke en pure willen benaderen. Ik kom uit die generatie van jongeren, die wel goede muziek wilden kopen en als artiest verkopen, maar het mocht allemaal niet te populair zijn. Op zich was dat een goede leerschool, want het heeft me vooral geleerd dat iets goed moet zijn. Dat was ook een heel spannende periode, omdat alles veel minder afgelijnd was dan in de jaren tachtig bijvoorbeeld. Dat heeft me dan weer geïnspireerd om mijn eigen stijl te ontwikkelen. Klinkt het niet, dan botst het maar.
Het klinkt!