Al wie Franz Peter Schubert (1797-1828) in het hart draagt, houdt van zijn fijne verwoordingen gedragen door melancholische tonen die het hart vullen. Hij haalt het diepste sentiment naar boven, begrijpt en troost. Bariton Jasper Schweppe raakte geïntrigeerd door de laatste, maanden van Schuberts veel te korte leven. Het resulteerde in een sereen, doch diepgaand portret van de stervende componist, de jongeman die nog zoveel in zijn hart droeg. De begeleiding gebeurt tijdsgetrouw op een pianoforte, bespeeld door Riko Fukuda.
Probeert u zich de wereld van 200 jaar geleden in te beelden. Geen auto’s, geen verkeersgeluiden, maar enkel organische geluiden, maximaal hoefgetrappel. Mensen van deze tijd zijn zo gewoon geworden aan artificieel lawaai dat we er zelfs niet meer wakker van liggen. Natuurlijk was er toen ook geluid, maar de realiteit was wel zo dat mensen het omgekeerde niet opmerkten. Wanneer het stil was, was dat absoluut normaal. Tegenwoordig beangstigt het. De mooie sfeer van toen is terug te vinden tijdens een wandeling doorheen de natuur, en de atmosfeer rond die stilte vond Schweppe terug in het huis waar Schubert het tijdelijke voor het eeuwige inruilde. Mogelijk de reden waarom het album live werd opgenomen. Wie weet?
Hij denkt daarbij in het bijzonder aan wat Schubert nog verder zou kunnen geschreven hebben, moest hij langer hebben geleefd. Toen Schuberts composities werden geregistreerd, stond de teller op 988 liederen, klavierstukken, missen en koorwerken. Vermoedelijk is er nog veel meer. En dat alles tijdens grote financiële- en gezondheidsperikelen.
Zes weken voor zijn dood, zond hij een manuscript met 13 liederen naar zijn uitgever in Leipzig. De teksten waren afkomstig van Ludwig Rellstab en Heinrich Heine. Ze zaten allemaal door mekaar en waren vermoedelijk niet eens als cyclus bedoeld. De uitgever zette ze toch samen en voegde er nog een lied aan toe, Die Taubenpost. Schwanengesang verwees naar de stervende componist. Die Taubenpost werd gecomponeerd op een tekst van Gabriel Seidel en wordt beschouwd als Schuberts laatste lied. Schweppe vond het opmerkelijk hoeveel licht en verfrissing er uit het lied van een man op zijn sterfbed kon komen. De tekst over de jongeman die per duif een brief aan zijn geliefde stuurt, voelt lieflijk en zacht aan. Het werd een revelatie voor de bariton, die besloot dat dit de eerste uitgave zou worden van een reeks opnamen die het volledige Schubert lied-oeuvre dient kenbaar te maken.
Gezongen vol ontroering en verwondering, als tijdens die stille natuurwandeling die je te midden van alle existentiële vragen verheugt.
Et’cetera KTC 1705 http://www.outhere-music.com