Wat een tarantula is volgens het woordenboek: een kleine giftige spin afkomstig uit Napoli, wiens beet je erg wazig kan maken, maar die ook fataal kan zijn. De naam is te danken aan de stad Taranto, waar ze talrijk voorkomen. Het gif zou diverse gradaties kennen, waardoor het ook bij iedereen anders inwerkt. Sommigen huilen of slapen, anderen dansen en zingen. Dit gif veroorzaakt passie in diverse kleuren en kent een jarenlange uitwerking. Er zou gezegd worden dat muziek de geest van de gebeten personen zo kan beïnvloeden, dat ze kunnen genezen.
Hierbij hoort de tarantella, een rituele dans, die zijn oorsprong vindt in de oude mythologie. Dichters en filosofen hebben er elk hun eigen versie over, maar wat zeker is, is dat het gegeven nog steeds leeft in het zuiden van Italië waar men nog steeds gelooft dat de dans voor een evenwicht zorgt in ieders lichaam. Een andere betekenis en connotatie is de seksuele bevrijding van de vrouw. Het gif van de spin zou de vrouw toelaten om vrij te dansen zonder ervoor veroordeeld te worden. Een excuus voor expressie. Wat er ook van is, er heerste eeuwenlang een fascinatie over de hallucinatie van het gif dat inwerkte op geluid, kleur en dans. Dat geluid uit zich in de tarantella’s die werden geschreven. Muziek met een snel of traag danskarakter waarmee men de trance wil opwekken binnen de volkscultuur, ondersteund door instrumenten uit de tijden waarin ze geschreven werd. En nog steeds, naar een tarantella luisteren heeft iets magisch, iets waarbij je de ogen sluit en waarop je meegenomen wordt naar een andere realiteit. Dit ondanks de muziek eeuwen geleden geschreven werd. Mensen blijven mensen en voor gevoelens des mensen is dat evenzo.
Christina Pluhar is als theorbiste geen onbekende binnen de wereld van de renaissancemuziek en bevindt zich met haar ensemble al jaren in het gezelschap van de top van muzikanten binnen het genre. Op dit album van Alpha Classics laat ze ons als dirigent en artistiek verantwoordelijke kennismaken met een brede waaier aan componisten zangstemmen (Marco Beasley, Johanette Zomer, Alain Buet) en instrumenten (barokharp, lirone, luit, gamba, theorbe, psalterium, barokgitaar,…) om op maar liefst zes cd’s te zorgen voor een onderdompeling in het meevoerende geluid van de tarantella. Urenlang puur genot, binnen een hallucinatie naar de wereld van de oude muziek. Een beetje als onder de stekende zon dansen en erdoor van de wereld geraken.
Een album vol bevrijding dat u als in een roes van een halve dag onderdompeling over u kan laten komen. Een anthologie, een box vol geestelijke en wereldlijke muziek, dansen en improvisaties. Het is niet erg dat u de draad kwijtspeelt over wie wat componeerde en wanneer. Het gevoel telt.
Christina Pluhar en haar ensemble L’Arpeggiata hebben hiermee opnieuw bruggen geslagen in de herontdekking van de vroeger barok en renaissance, in het bijzonder het Italiaanse genre. De vijf opnameprojecten die ze voor Alpha maakten en die u op dit album allen kunt horen, behoren tot de grootste successen binnen het repertoire.
Mooie, zoete waanzin in een doosje
ALPHA 641 – http://www.outhere-music.com