Het is een ongelooflijk romantische gedachte: van iemand houden die ver weg is. Of gewoon, zo erg verbonden zijn met iemand dat zelfs wanneer die twee personen niet samen zijn hun band duidelijk voelbaar is. Zo verging het Felix Mendelssohn en zijn zus Fanny, die haast in symbiose schreven. Het is zelfs zo dat een aantal stukken die aan Felix werden toegeschreven meer dan duidelijk ook de signatuur van zijn zus bevatten. Robert en Clara Schumann kenden ook deze versmelting, maar dan als liefdespaar.
Het feit dat deze mooie band ten beurt viel aan componisten, aan mensen die klanken creëren en er in communiceren, zorgde voor een enorm pallet aan creatie. Niet enkel voor alle mooie momenten in het leven, maar ook alle verdriet. Net die accenten worden door het Quator Alfama in de verf gezet op hun jongste CD. De zoete band van de verbondenheid, het drama van de scheiding door ziekte en dood.
De hele opname heeft iets bijzonder melancholisch, iets juichend vrolijk omwille van de liefde, van de genegenheid. Iets dramatisch, een snijdend verdriet langs de andere kans waar men machteloos en met gebalde vuisten mee wordt geconfronteerd. Het thema van de verre geliefde doorspekt met de tragedie van het ongewenste afscheid. Het heeft eigenlijk allemaal iets van een mooie kostuumfilm naar waar men kijkt. De muziek is bijzonder belevend opgevoerd, alsof ze het verhaal verteld van Felix en Fanny, van Robert en Clara. Het is een aloud thema, dat reeds bij Beethoven, Haydn en Mozart bvb. opdook, maar dat hier zo mooi en onopzettelijk on praktijk werd omgezet. De grillen van het leven in muzikale praktijk gebracht. Prachtig naar voor gebracht tijdens het opus 80 van Mendelssohn waarin het intense verdriet van de broer over het overlijden van zijn zus centraal staat. Het bijna antwoord van Schumann, door het opdragen van zijn opus 41 aan Mendelssohn. Het lijkt wel een oneindig verhaal van verbondenheid op zoveel manieren.
Het is ook fijn om deze CD te beluisteren samen met het bijhorende boekje. Daarin worden heel mooi de levenswendingen van deze componisten beschreven en gestaafd aan de muziek. Waarom net die passage dramatischer wordt, wat dat te maken heeft met intieme bekentenissen tussen de geliefden in brieven, woorden of daden. Men wordt erdoor bevangen via het hele tijdsbeeld van de romantiek. Vele beoefenaars van reenactment zouden enkel maar wensen dat ze zo danig in de buurt kwamen van de schoonheid van de toenmalige tristesse.
Het geheel wordt onderbroken door nieuwe compositie van de hand van de Belgische componist Patrick Leterme. Het betreft drie bewegingen die ons deze gedachte laten overschouwen. De zon van de liefde, dat zwevende gevoel dat je rillingen bezorgt. Zon, lucht en werveling die telkens door iedere strijker op zijn eigen manier naar voor wordt gebracht. Een verheugend en vooral hoopvol werk, want tenslotte is de liefde ondanks al het drama dat het met zich meebrengt een mooie zaak. Iets waar we allemaal van dromen, een tragedie die we allen willen beleven als het moet. En net dat is de grondgedachte van So far, so close.
Cypres CYP 1683 – http://www.outhere-music.be