Johann Sebastian Bach blijft een van die componisten die generaties hebben geïnspireerd tot luisteren en schrijven. Wat velen daarbij vergeten is dat ook hijzelf geïnspireerd werd door voorgangers en tijdgenoten. Deze mooie kruisbestuiving wilde pianist Luigi Palombi onder de ronkende titel Fake Bach met dito plaatje onder de aandacht brengen. Het resultaat zal u verrassen. Helemaal geen flashy opzet, maar een sereen product met respect voor de grootmeesters uit een dichtbij en ver verleden.
Palombi laat zich inspireren door Franz Liszt die tijdens de late romantiek transcripties tot een eerbetoon wist te maken. Toch krijgen we op dit album geen Liszt te horen, maar andere tijdgenoten die tussen 1800 en WOI het werk van Bach eerden en een persoonlijke touch gaven. Toepasselijk wordt er even met het geheugen gerammeld door de Méditation sur le premier prélude de piano de J.S.Bach van Charles Gounod te brengen, een composities waar zovelen intussen van dachten dat het origineel echt wel van Gounod was. Niets is echter minder waar. U legde niet de verkeerde schijf in uw speler, want Gounot baseerde zich op de Prélude BWV 846 uit Das Wohltemperierte Klavier.
U bent dus wakker. Tijd voor wat stevige vingervlugge maar exacte contrapunt, met romantische insteek van Rummel gevolgd door een Largo dat door Camille Saint-Saëns haast zo impressionistisch werd getranscribeerd dat men de ruimte voelt waarin Saint-Saëns zich bevond tijdens het schrijven en ervaren van de muziek. Een oprechtheid, een complexe eenvoud komt boven. U kunt hier samen met Saint-Saëns en Palombi Bach in zijn puurste betekenis beleven.
Leopold Godowsky was dan weer die grootmeester en pedagoog die zelf generaties aan meesterlijk virtuoze pianisten – waaronder onder Belgische Emmanuel Durlet, die later zelf het werk van Belgische tijdgenoten van Bach zou gaan bewerken – inspireerde en vormde. Hier ervaart men een doorleefde complexiteit, een en-en verhaal dat opbouwt tot fantasievolle lijnen en apotheoses, alsof Godowsky wilde doorgeven wat Bach ons te vertellen had. Soms een verhaal met diepe overpeinzingen, zoals u in de Sarabande from the partita nr. 1 voor viool kunt horen, gevolgd door de interpretatie ervan door alweer Saint-Saëns.
Zelfs Johannes Brahms werpt een nieuw licht op zijn eigen muziek. Zijn interpretatie toont een frisse Brahms, en geeft mogelijk indicaties naar hoe zijn eigen muziek, die tenslotte vaak veel te zwaar wordt opgevoerd, dient te worden gebracht. Siloti geeft dan weer een mooi zicht op de pedagoog die Bach was, door een stuk te brengen uit het klavierboekje dat Bach voor 1 van zijn kleinzoontjes schreef. Stradal geeft dan weer een speelse blik, waar Martucci het allemaal nogal weergaf met harde aanslagen en pedalen waar J.S. geen idee van had dat ze ooit zijn werk aan kracht zouden bijzetten.
Het mooie is dat we ook mogen horen hoe het hoboconcerto van Marcello grootmeester Bach heeft ontroerd, zodanig zelfs dat hij het zelf transcribeerde voor klavier.
Zovele verhalen worden gereduceerd tot een verhaallijn van waaruit men dan weer eindeloze mogelijkheden kan creëren. Hou u vast, u gaat op reis doorheen belevingen en karakters, interpretaties en ervaringen. Een mooi document. Net als de Milanese pianist Luigi Palombi zelf, wiens ervaring niet enkel binnen het klassieke repertoire terug te vinden is, maar die zichzelf reeds op de kaart wist te zetten binnen jazz en filmmuziek.
Dynamic – CDS7891 Fake Bach – A Journey into Bach Arrangements