Forqueray – compromisloze akkoorden

by Knopskaya

De zeventiende eeuw was een schouwspel van muzikale uitwisseling. Het waren vooral de Italiaanse en Franse scholen die uitblonken in virtuositeit en finesse. Niet alleen dat, ze bewonderden mekaar, als in een mooie wisselwerking tussen heldere en donkere klanken en interpretatie. Ze stelden zich kwetsbaar op door mekaars schoonheden en kwetsbaarheden bloot te geven.

Aan het einde van de zeventiende eeuw, zoals dat iedere 100 jaar opnieuw lijkt te gebeuren, overwint de schaduw even.  Gewoon omdat men eventjes genoeg heeft van het perfecte hoge, het versierde. De diapason werd met een toon naar beneden gehaald. Niet alleen dat, de basregisters werden naar de voorgrond gebracht. Het was de viola de gamba die toen hoogtij vierde, een instrument waarvan op het dit album, via de muziek van voornamelijk Antoine Forqueray (1671-1745), een portret wordt geschetst.

Wat onmiddellijk opvalt zijn de sterke contrasten, het expressieve en soms bijna theatrale. En toch, de diepe tonen van de gamba scheppen binnen de contrasten een wereld van rust. Zijn klanken worden gedragen door de theorbe en gestuwd door het klavecimbel. Eenvoud en uitdrukking gaan hand in hand. Wat hem zo uniek maakt als componist, is het feit dat hij een heel eigen stem gaf aan zijn muziek. Velen omschrijven hem eerder als Italiaans beïnvloed, maar kunnen dit enkel maar hard maken door het feit dat zijn composities vaak binnen de hogere stem van het instrument werd geschreven.

Ook Marin Marais (1656-1728)  kende door zijn zeer eigen stijl een moeilijke start. Zijn jaloerse leermeester had echter nooit verwacht dat hij het tot de Académie Royale de Musique zou gaan schoppen, onder de artistieke leiding van Jean-Baptiste Lully.   Het is de muziek van Robert de Visée die de theorbe centraal stelt, wat voor een mooi evenwicht zorgt in het tijdskader dat op het album wordt gecreëerd. Ook  Louis Couperin komt aan bod, samen met de composities van enkele anonieme tijdgenoten.

Het is vooral de compromisloosheid van Forquerays leven, die geleid heeft tot de mooie nuances binnen zijn muziek. Zelf was hij over-emotioneel van aard, waardoor hij zijn temperament en impusliviteit vaak de bovenhand liet leiden. Zijn vrouw, een klaveciniste, liet zich van hem scheiden en zijn kinderen verbraken alle contact. Zijn zoon Jean-Baptiste zou nog talentvoller geweest zijn dan de vader, waardoor er twijfel bestaat over het feit van wiens hand deze geweldige muziek afkomstig was.

De uitvoerders zijn er in geslaagd om een integere opvoering neer te zetten, waarbij de schaduwen van diepe klanken het perfecte kader scheppen. André Lislevand werd geboren in Verona, als zoon van twee luitisten. Hij mocht reeds op zijn zestiende samenwerken met de beste barokmuzikanten van Europa, waaronder onze Belgische Sigiswald Kuijken.  Hij wordt begeleid door de theorbe van Jadran Duncumb en Palo Erdas op klavecimbel.

Arcana – A486 – http://www.outhere-music.com

 

 

 

 

 

 

Misschien houdt u ook van:

Wij gebruiken cookies om onze website en de inhoud er van te optimaliseren. Akkoord