In 1920 verscheen een Franstalige publicatie van componist Joseph Ryelandt waarin hij dichter Guido Gezelle prees omwille van zijn werk. Zijn gedichten bleken heel de eerste WO lang als houvast gediend te hebben voor Ryelandt, die Gezelle persoonlijk heeft gekend. Ze waren door het generatieverschil gene dichte vrienden, maar hadden duidelijk respect voor mekaars werk.
Gezelle werd reeds kort na zijn dood in 1899 gecanoniseerd als een van onze grootste dichters ooit. Zijn poëzie vol mijmeringen over de grootsheid van de Schepping was dan ook een grootse bron van inspiratie voor vele jonge dichters en componisten. Ondanks er bij het Vlaamse gezin Ryelandt thuis Frans werd gesproken en men onderwijs genoot in het Frans, was de liefde voor de Vlaamse taal via Gezelles gedichten – Gezelle die in tegenstelling tot Ryelandt van eenvoudige afkomst was – duidelijk aanwezig in het literaire hart van de componist.
Ryelandt zag Gezelle als de milde priester-dichter met een zachte blik op de wereld en maatschappij. Zijn eenvoud moet de componist diep hebben ontroerd. Een tederheid vanuit liefde voor de eenvoud van bvb natuurtaferelen die men zeer goed weet te voelen in de liederen die Ryelandt op zijn teksten schreef.
Ryelandt wilde met zijn publicatie Gezelle meer bekend maken bij de Franstalige bevolking. Hierbij merkt men de standpunten die Ryelandt als tweetalige Belgicist naar boven. Gezelle was volgens hem een poète de terroir, iemand die zijn geboortegrond, West-Vlaanderen, vertegenwoordigde. Daardoor laat zijn poëzie zich ook moeilijk vertalen. Ryelandt probeerde Gezelle te verdedigen en veroordeelde het feit dat zijn poëzie vaak als wapenkreet voor de Vlaamse zaak werd gebruikt. Een priester staat namelijk symbool voor het goede, en niet voor een politieke strijd. Dit ondanks het feit dat gekend stond dat Gezelle een voorvechter was van de Vlaamse zaak. Ryelandt probeerde priester, dichter en overtuigd Vlaming als drie verschillende dingen te zien. Hij is daar bij vooral verdediger van het objectieve van het schone.
In totaal zou Ryelandt 28 van zijn gedichten op muziek zetten. Van de helft daarvan verscheen een orkestversie. De liederen evolueren van een hoogromantisch haast Duits liedkarakter naar een heel persoonlijke stijl.
Op dit album, gerealiseerd door twee jonge muzikanten van bij ons, namelijk sopraan Amilie De Voght en pianist (hier aan de fortepiano) Pieter-Jan Verhoyen hoort u 21 van deze liederen. Een mooie onderdompeling in het Gezelliaanse gevoel dat Ryelandt met zijn liederen heeft willen weergeven. De schoonheid van de natuur zoals een ontluikende bloem en de tegenstelling van de onvermijdelijke verwelking, frisse lentegeluiden van vogels, alles binnen een intiem karakter.
Al het genot van onze taal, te savoureren door wie ze spreekt en om ze te leren beminnen door alle anderen. Net zoals Ryelandt het bedoelde.
Gezelle als monument van de Vlaamse dichtkunst binnen België
Etcetera KTC 1731 http://www.outhere-music.be