De Britse dirigent en het Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks nemen een onthullende uitvoering op van Holsts ‘sfeerbeelden’.
Gustav Holst (1874-1934) sprak dus graag over zijn zevendelige orkestsuite The Planets, Op 32 (1918) als een reeks muzikale “sfeerbeelden”. Wat zijn theorieën over de individuele planeten ook zijn – en als student astrologie had hij er een paar – de verscheidenheid aan muziekstijlen in zijn werk is opmerkelijk. Dit wordt gedemonstreerd in een prachtige nieuwe opname door het koor en orkest van het Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks (BR Klassik), onder leiding van Daniel Harding. Van de dreiging van Mars, brenger van oorlog, tot de serene schoonheid van Venus, de mix van jolliteit en adel in Jupiter, het wereldvreemde verdriet van Saturnus en de pianissimo dissonantie van Neptunus, dit is een onthullende voorstelling.
Gustav Theodore Holst, geboren als Gustavus Theodore von Holst (Londen, 21 september 1874 – aldaar, 25 mei 1934) was een Engels componist, arrangeur en muziekpedagoog. Vooral bekend om zijn orkestsuite The Planets, componeerde hij vele andere werken in verschillende genres, hoewel geen enkele een vergelijkbaar succes behaalde. Zijn kenmerkende compositiestijl was het product van vele invloeden, Richard Wagner en Richard Strauss waren het meest cruciaal in het begin van zijn ontwikkeling. De daaropvolgende inspiratie van de Engelse folksong-revival van het begin van de 20e eeuw, en het voorbeeld van opkomende moderne componisten als Maurice Ravel, brachten Holst ertoe een individuele stijl te ontwikkelen en te verfijnen.
Holsts werken werden in de beginjaren van de 20e eeuw veelvuldig gespeeld, maar pas door het internationale succes van The Planets in de jaren direct na de Eerste Wereldoorlog werd hij een bekend figuur. Een verlegen man, hij verwelkomde deze roem niet en werd liever met rust gelaten om te componeren en te onderwijzen. In zijn latere jaren trof zijn compromisloze, persoonlijke stijl van componeren veel muziekliefhebbers als te sober, en zijn korte populariteit nam af. Toch was hij van grote invloed op een aantal jongere Engelse componisten, waaronder Edmund Rubbra, Michael Tippett en Benjamin Britten. Afgezien van The Planets en een handvol andere werken, werd zijn muziek over het algemeen verwaarloosd tot de jaren 1980, toen opnames van veel van zijn output beschikbaar kwamen.
Dit album is bijzonder dynamisch te noemen, alsof u de planeten soepel voelt rondslingeren in hun baan. Bijzonder uitbeeldende muziek. Alsof de componist toen reeds wist dat er ooit films als Star Wars zouden gemaakt worden, waarbinnen zijn muziek perfect zou passen. Filmmuziek voor de moderne film. Vooruitstrevend dus. De cover van het album is dan ook veelzeggend.
Blazers en houtblazers zijn expressief, strijkers lenig, de lagen woordeloze hoge stemmen perfect in elkaar overlopen. Harding werd aangekondigd als Antonio Pappano’s opvolger als muziekdirecteur van de Accademia Nazionale di Santa Cecilia in Rome nadat deze schijf was geperst. Gelukkige Italianen. De Britse dirigent, meer in het buitenland dan in eigen land te horen, is een kracht om rekening mee te houden. Als je dacht dat je dit populairste werk van binnen en van buiten kende, luister dan eens naar het verslag van de Beierse gasten. (bron: the Guardian)
BR Klassik 900208 http://www.outhere-music.com