Sander De Keere is musicoloog, componist en muzikant, maar presenteert ook het programma ‘Ampersand’ op Klara. Hij is eveneens elke week te zien in “Klassiekers’ tijdens ‘Iedereen Beroemd’ en brengt nu zijn muzikaal debuut uit met het album ‘Primitive Structures’, een uitgave van W.E.R.F. Records (Mattias De Craene, Schntzl, PAARD,…)
Foto: Rebecca De Cavel
Sander De Keere (enthousiast)
Ik heb een zalige job bij Klara die me constant in contact brengt met nieuwe muziek en de fijnste artiesten. Eigenlijk ben ik altijd al bezig geweest met muziek, ik heb een mooie verzameling synthesizers en speel gitaar. Mijn fascinatie gaat veel verder dan het pure theoretische.
Muziek zit in mijn hoofd en DNA, ik ben constant op zoek naar structuren, het is een deel van wie ik ben.
Al die factoren samen, zorgden er natuurlijk voor dat het ging kriebelen om te implementeren. Dat mijn label daar onmiddellijk vertrouwen in had, gaf natuurlijk een extra boost.
Wat me vooral fascineert bij het componeren, is de opening die je als maker kan creëren naar de uitvoerder toe, waardoor je stuk telkens nieuwe dimensies krijgt. Ik ben een enorme bewonderaar van minimal music, van componisten als Philip Glass en Steve Reich. Muziek is zoveel meer dan het creëren van een mooie melodie. Het is niet zozeer dat ik alle genres wil benaderen. Ik ben vooral op zoek naar een eigen stijl waar ik me goed bij voel en waar ik na jaren nog steeds in geloof of achtersta. En dit met invloeden uit wat ik elke dag hoor en zie. Ik zoek een stijl zonder vervaldatum. Dat is een proces van jaren, mogelijk zelfs een levensproces
Maar soms is het eens fijn om te beseffen dat je helemaal geen climax of opzwepend refrein nodig hebt, om van muziek te kunnen genieten. Ik zou daarom mensen ook aanraden om je tijd te nemen om naar mijn muziek te luisteren. Het zijn kleine accentjes binnen de herhaling die deel uitmaken van het vasthouden van de aandacht, kleine bouwstenen die zich langzaamaan aanpassen. Je hoeft dus ook niet op iets zitten te wachten, de ervaring is constant. Evenwicht is belangrijk, zeker nu in een tijd waarin mensen overprikkeld zijn.
Ik zie mezelf niet direct als bruggenbouwer en ergens ook wel. Want ik geloof erin dat een publiek dat naar rockconcerten gaat, ook naar mijn muziek kan luisteren. Het geeft gewoon een andere ervaring. Het is bijna een natuurlijke evolutie dat er elektronische geluiden binnen worden gebracht in de nieuwe muziek. Het maakt deel uit van ons dagelijks leven. Het is trouwens niet zo dat elektronisch gelijk staat aan lawaai. Als ik bijvoorbeeld kijk hoe taperecorders werden ingezet bij het tape-experiment van Steve Reich en de conceptuele werken rond stilte of geluidsbronnen bij John Cage in mekaar steken, is dat zeker zo.
De beste muzikale regel, is er geen te hebben
De openingen die de minimal music gaf, werkt trouwens versterkend voor de band tussen componist en muzikant. Wanneer ik kijk naar de uitvoering van Fading Notes, komt dit heel mooi tot zijn recht. Ciska Vandelanotte, de violiste kreeg telkens de keuze om na de herhaling van tien noten een noot te laten vallen. De compositie klinkt telkens anders, wat een live opvoering bijvoorbeeld heel erg spannend zou kunnen maken. De beleving kan zo verschillen, zelfs de duurtijd. Voor mezelf is dat ook voedend. Zo kwam ik er tijdens het experimenteren met pianiste Emmy Wils aan Con Moto bijvoorbeeld op uit dat ik een hoorn in mijn hoofd hoorde. Die moest er dus nog bij! Zo leerde ik Guillaume Michiels kennen. Samen prutsen in de studio is ongelooflijk plezant. Of ik bezig ben met nieuwe dingen. Ja, dus absoluut wel!