Hun album PRISM III leverde reeds mooie inzichten over de verhouding van de late Beethoven met het werk van Johann Sebastian Bach. Het klonk fris, fijnzinnig, vernieuwend. Wanneer dit album u heeft overtuigd, zal de opvolger, PRISM IV, u zeker niet teleurstellen.
De leden van het Danish String Quartet waren nog erg jong wanneer ze voor het eerst in aanraking kwamen met de later strijkkwartetten van Beethoven. Een van deze stukken was een stevig voortdravend klinkend stuk dat ze op een competitie moesten brengen. Ze waren niet tevreden van hun eigen resultaat. Op het eerste gezicht leek het een gewoon typisch strijkkwartet uit zijn periode. Maar het voorgevoel van de jongens zei dat er meer onder het oppervlak lag dan dat. Hier was nog zoveel meer uit te halen.
Ze hadden wel vaker gehoord over de late Beethoven en het speciale karakter ervan; Beethoven die zijn doofheid niet kan aanvaarden en op gek-geniale manier begint te experimenteren. Plots kregen deze kwartetten een soort van heilige status voor de leden van het ensemble en maakten ze er hun doel van om ze te doorgronden.
Inmiddels verstreken de jaren en de jongens werden mannen die beseffen dat deze composities helemaal geen stijlbreuk zijn met het verleden. Meer nog, ze zijn sterk verbonden met traditie. Beethoven moet op het moment dat hij ze schreef bezeten zijn geweest van Bachs Wohl Temperiertes Klavier. De vele motieven verraden dit. Beethoven wilde op een ultieme manier de kennis van de oude meesters doorgeven. Het is een beetje zoals een prisma de kleuren scheidt, de manier waarop Beethoven zijn laatste vijf kwartetten schreef. Alle facetten delen zich op en gaan afzonderlijk een rol spelen die deel uitmaakt van het geheel van waaruit alles vertrekt.
Hieruit ontstond het PRISM-project. Ieder album belicht een Bach fuga en verbindt het aan een laat kwartet van Beethoven. Een straal muziek wordt opgedeeld door Beethovens prisma. Een groot deel van deze opvatting is intuïtief werk voor de muzikanten en net die nieuwsgierigheid en dat gevoel zorgen voor een extreme gevoeligheid die als zeer aangenaam door de luisteraar kan worden ervaren.
Het strijkkwartet nr twee in A min opus 13 van Felix Mendelssohn is het mooie extraatje waarop de stralen van het prisma verder uitdijen. Mooi gewoon. Lieflijk doorleefd klinkend. Breken zonder kraken.
ECM New Series 2564 – 4857305 – http://www.outhere-music.com