Klassiek gitarist Patrizio Perucchi is van Zwitserse afkomst . Hij studeerde in ons land bij Raphaëlla Smits en Odair Assad. Later werd hij Smits assistent aan het Leuvense Lemmensinstituut. Perucchi speelde onder andere als solist bij het Koninklijk Kamerorkest van Wallonië, was finalist in diverse internationale wedstrijden en werkte samen met pianist Geert Callaerts en zijn ensemble Nieuwe Muziek. Perucchi geeft momenteel les aan diverse academies in België en Zwitserland, waaronder concertorganisatie en muziekschool Wonderful World in Mechelen, waar hij trouwens dit najaar opnieuw een concert geeft (http://muziekschool-wonderfulworld.com/concerten-november-2017)
Ontdekking
Perucchi wil de luisteraar aanzetten tot onderzoek. Eeuwenlang gingen mensen naar concerten luisteren van componisten uit hun eigen tijd. Met alle respect voor de oude muziek moet er terecht af en toe afgestapt worden van het eindeloos herkauwen van partituren. Oren willen nog ontdekking, alleen beseft het hoofd het niet meer steeds. En zo werd ook dit album samengesteld – eigentijdse composities dit flirten met harmonie en atonaliteit. Op de website van de artiest kunt u trouwens vaststellen dat de uitvoering tot genoegen van de componisten zelf is. Hij is een perfectionist pur-sang.
Voelsprieten en stromingen
Perucchi beoogde met dit album iets te creëren waarin zowel woord als muziek centraal staan. Daarom geeft hij in het bijhorende boekje zijn eigen ervaringen weer bij het spelen en beluisteren van de opgenomen stukken. Hij citeert daarbij ook poëzie. De luisteraar reist helemaal mee naar zijn wereld.
Er wordt begonnen met een compositie van Kevin Callahan (b. 1958) – Three river moments (1995) (I Undercurrents – II The River Bed – III Riptide). Hierbij werd onmiddellijk duidelijk dat Perucchi kiest voor een surrealistische stijl, mogelijk evoluerend naar het modernisme. Laat ons even het technische vergeten en teruggrijpen naar Perucchi’s eigen mijmering. Hij beschrijft hoe hij de muziek van deze componist als evoluerend ervaart en hoe erg hij er het verloop van de rivier in ervaart. Het nodigt de luisteraar uit tot het sluiten van de ogen en al deze ervaringen en nuances zelf nog beter te voelen.
De cd Memento werd vernoemd naar de gelijknamige compositie van Reginald Smith Brindle (1917-2003) uit 1973. Het stuk staat trouwens als tweede track op het album – JSMrecords.com 2018 CS162
Meer inhoudelijke informatie met muzikaal traktaat vindt u hier:
http://www.patrizioperucchi.com/
