Anthony Romaniuk is een van de meest veelzijdige en toonaangevende klavierverkenners van dit moment. Hij is een muzikale polyglot die ervan houdt om stijlen te ontdekken en deze zich toe te eigenen via de instrumenten waarop ze werden gecomponeerd. Toch bakent hij dit alles niet streng af, maar zorgt hij eerder voor een vloeiende amicale beweging waarin alles wat hem beroert haast naadloos overloopt. Laat dat de rode draad zijn achter zijn album Perpetuum , zijn tweede solo project bij label Alpha Classics. De eeuwig doorlopende vibe die het klavier door de eeuwen heen doet blijven wervelen, evolueren en verder bestaan.
Hij herinnert zich nog goed hoe hij zich voelde als kind of als jongeman toen hij een concert bezocht, de magie die dat moment met zich meebracht. Hoe het publiek inspeelde op de uitvoering en hoe alles samensmolt tot een geheel van interactie. Dat effect heeft hem als uitvoerend muzikant blijven boeien. De manier waarop muziek mensen haar als in een trance kan meeslepen. Voor dit album werd het het criterium voor de gekozen stukken. Als een spiraal die de luisteraar naar boven vervoert en blijft beroeren. Een mooi geslaagd opzet trouwens.
Het feit dat Romaniuk zowel in hedendaagse als in oude muziek is gespecialiseerd, zorgt er ook voor dat hij de overeenkomsten ziet. Waarom is dit ritme zo opgebouwd, of wat triggert de luisteraar daar. Wat is de context? Het zijn dingen die door de eeuwen en stijlen heen telkens opnieuw in muziek werden geïncorporeerd. Romaniuk zoekt deze op en weet ze te verbinden.
Voor dit album werden maar liefst zes verschillende instrumenten gebruikt: een Fazioli piano, een pianoforte van Graf, en zeventiende eeuwse Franse klavecimbel, een muselaar, een electro-akoestische Yamaha en een synthesizer. Ieder van deze instrumenten kent een repertoire dat van nature passend is, maar net daar slaagde Romaniuk er in om ze toch te laten communiceren. Geen gekke mixpartijen, maar logisch en natuurlijk voelende overgangen. Het voelt alsof het allemaal zo heeft moeten zijn. Kleine hints van improvisatie maken het gebeuren af.
Het vriendelijke dat Romaniuk uitstraalt samen met een zekere pretentieloze rust straalt af op deze opname.
Bach, Brahms, Beethoven, Rave, Schubert, Schumann, Satie, Glass, Stravinsky, eigen improvisaties en arrangementen. Allen onder de noemer van de continuïteit in bevangenheid van de luisteraar en bevlogenheid van de uitvoerder.
ALPHA 913 http://www.outhere-music.com