**** De jonge Weense harpiste Elisabeth Plank bewijst met haar debuutalbum l’Arpa notturna niet enkel de mogelijkheden van de harp als instrument, maar ook haar eigen muzikale neus bij het uitzoeken van geschikte composities.
De harp heeft iets magisch, het is een instrument waarbij men met een toverstokje wil aangeraakt worden en lichtjes wil zien en horen. Plank heeft hier duidelijk rekening mee gehouden. Binnen haar cirkel van snarenmagie speelt ze met verschillende genres, die ze binnen hetzelfde gevoelenspallet weet te blenden.
Ze slaagt er ook in verschillende componisten die zelden tot nooit samen op één album aan te treffen zijn muzikaal te verzoenen. Franz Liszt zorgt voor de romantische toets, Nino Rota voor een Sarabande, Franz Schubert laat de sterren fonkelen met een nachtstuk. Met Ami Maayani wordt gekozen voor een eigentijdse componist. echte harprepertoire wordt eer aangedaan met een Sonate voor harp van Paul Hindemith. Afgesloten wordt met les Elfes van Henriette Renié (1875-1956).
Muzikaal werd iedere compositie afzonderlijk duidelijk bestudeerd. Zo klinkt bvb. Le Rossignol van Franz Liszt zeer pianistiek. Bij momenten lijkt het wel of Plank eerder piano speelt dan harp. Of dit goed is of niet, is slechts een kwestie van smaak. Los daarvan is het een stevig staaltje kunnen.
Dit album kan beschouwd worden als een album waar iedereen in het gezin gelukkig van wordt; de volwassene die muziekkenner is en degene die meeluistert, het zusje die elfjes hoort dansen en het broertje dat in slaap wordt gewiegd. Een geslaagde nocturne!
- WIE: Elisabeth Plank
- WAT: l’Arpa Notturna
- UITGAVE: Ars Production ARS 38 229