Werken van Robert Schumann en eigentijds componist Jörg Widman samen. Wat zou de verbinding kunnen zijn die de Oostenrijkse pianist Aaron Pilsan zag?
Een enorme verbinding, gezien Widman geïnspireerd werd door Schumann zelf. Ook de muzikale taal stemt overeen ondanks hun stijlen enorm verschillen. Widmann gaat uit van gevoelens en sentiment. Dat is alvast een grote overeenkomst. Widmann citeert hem ook, zo gebruikt hij een hele regel uit de Geistervariationen in zijn tiende Humoreske. Veel hedendaagse muziek is mathematisch en berekend. Die van Widmann zit anders in mekaar. Er is geen ingewikkelde constructie, maar er zijn heel precies aangebrachte accenten die voor het gewenste gevoelenseffect zorgen. De muziek zoekt en drukt uit. Daarin hebben Widmann en Schumann mekaar duidelijk gevonden. Van Widmann krijgt u op deze opname 11 Humoresken te horen.
De twee opgenomen stukken Schubert zijn ook uniek in hun genre, licht explosief en poëtisch tegelijk. Energie met emotionele waarde. Alsof men exact een gevoel wil aanduiden op een schaal. Gefühlsdeutlichkeit, zoals men dat in het Duits noemt. Waar eerdere componisten in de geschiedenis eerst vorm gaven aan hun werken, mist er bij Schumann soms alle vorm. De muziek lijkt soms wel al begonnen voor ze gestart is, maar het gevoel erachter is steeds klaar en duidelijk. Op dit gebied is zijn bijdrage tot de pianomuziek er een die heeft leren grijpen naar grenzen en extremen. Niet om zoals Liszt en Chopin het maximum te halen uit het instrument, maar om het maximum te halen uit de poëzie die hij wilde brengen.
Schumann componeerde Kreisleriana in 1838, toen hij 27 jaar oud was. Het werk straalt die jeugdigheid ook uit. Het werk is een ode aan Johanns Kreisler, de excentrieke dirigent uit Hoffmanns romans. Dit zorgt ook voor veel tegenstrijdigheden in klank. Het is een beetje “gekke” muziek, alsof men losgemaakt wordt van de realiteit, maar toch ook zo intiem en verbeeldingsrijk. Zo ook wordt deze muziek gebracht door Aaron Pilsan.
De Geistervariatonen zijn dan weer de laatste compositie van Schumann, gecomponeerd in 1854. Op dat moment had hij een zelfmoordpoging ondernomen en leed aan hallucinaties. Het was hier alsof hij zijn grootste angsten in muziek omzette. Waar hij bij Kreisleriana ongewoon muzikaal gedrag wilde in kaar brengen, was hij zich nu ook werkelijk ongewoon gaan gedragen. Hij zou stemmen gehoord hebben die hem de muziek dicteerden. Toch is het werk erxtreem mooi, in zijn puurste poëtische vorm. Net omdat alle regels zijn verdwenen, alle vaste structuren. Enkel het pure gevoel blijft over.
Alpha 896 http://www.outhere-music.com