Iedereen, jong en oud herkent de sabeldans. Meestal zonder de componist erbij, en dat is zo vreselijk oneerlijk tegenover de componist die Aram Khachaturian was. Dit album, Recitatives and Fugues, Children’s Albums I and II , het debuut van de Maltese pianiste Charlene Farrugia, uitgebracht door het label Grand Piano, zet de componist volwaardig op de kaart en is dan ook een absolute must in de platenkast van leek en liefhebber. Telkenmale men die sabeldans nog opvoert, zult u met genot hieraan denken.
Het was een echte roeping, al kwam het allemaal een beetje op late leeftijd. De Oost-Armeense groeide op in een regio die met alle volkse inheemse, accenten aanleunde bij het naburige Georgië. Op zijn negentiende werd hij zwaar geraakt en geïnspireerd door de Georgische Paliashvili, die een opera vol communistische propagandaliederen schreef. Hij verdiepte zich miraculeus snel en schopte het tot het conservatorium van Moskou, waar Schostakovitsch zich openbaar uitte als liefhebber van het werk van de componist. Hij werd gezien als een voorbeeld van Sovjet-volharding en tegelijk als ruwe diamant. Ook zijn broer, met wie hij ginds samenleefde, werkte als acteur. Zelf speelde hij piano, en studeerde de hoorn en cello. Een voorbeeldburger die ondanks zijn politiek engagement hard moest knokken, om op korte tijd erkend te worden door de grootsten van toen. Toch bleef de man steeds bescheiden fijnzinnig, en net dat element komt prachtig naar boven.
Hij verloochende zijn afkomst allesbehalve en bleef ook trouw aan de inspiratie door Armeense componisten zoals Vardapet Komitas. Hij wilde verzoenen met zijn muziek, erkende zijn Armeense identiteit, respecteerde het Sovjet regime en probeerde deze muziek met het Westerse idioom te verzoenen.
Ik aanvaard al mijn composities, toch vind ik dat ik de beste nog niet heb geschreven. Je mag je eigen werk niet verloochenen. Je mag niet zeggen dat iets slecht is omdat je het een tijd geleden schreef. Wanneer je hart er in zit, kan je het niet ontkennen. Je kan je kinderen niet ontkennen. Onder Mikhail Gnessin als docent compositie, schreef ik stukken voor piano die alles behalve perfect waren. Veertig jaar later herbekeek ik die stukken, en herschreef er sommigen. Maar toch, ik merk dat in de stukken van toen al zat wat er in de stukken van nu zit, stukken van mezelf.
Op dit album neemt de componist u mee naar zijn leven, de herders in de weiden tijdens zijn kindertijd, de volkse liederen op lokale feestdagen, zijn gevoel als jonge componist overmand te worden door het plots succes. Allemaal schreef hij het oprecht, geladen en bescheiden neer in grootste muziek.
Dank Charlene Farrugia,
Dit was nodig.
Grand Pian GP834 http://www.outhere-music.be