Het was 100 jaar geleden, dat een collectief van schrijvers en componisten vond dat een muzikale vernieuwende beweging absoluut onafwendbaar en noodzakelijk was. Georges Auric, Louis Durey, Arthur Honegger, Darius Milhaud, Francis Poulenc en Germaine Tailleferre bundelden hun vriendschappelijke krachten artistiek. Het album “Les Six” werd geboren, een uniek concept van nieuwe klanken, avant-garde en experiment. En toch, toch is de typische tijdgeest van die periode niet ver te horen op de remake met aanvullingen, door sopraan Franziska Heinzen en pianist Benjamin Mead.
Beide uitvoerders hebben een ziel voor beleving van het woord. Zo werkten ze reeds in de gedachte van Franz Schubert en Rainer Maria Rilke. Het nieuwe liedgenre stond ook volledig in de geest van het woord kort na de Eerste Wereldoorlog. Zoveel verdriet en verlies, kon enkel maar tot zoveel meer en nieuwe expressie geleid hebben, alsook nieuwe verlangens. Hier zijn deze liederen totale getuigen van.
Eendracht
Het is een van de moeilijkste dingen op aarde soms: Samenwerken en vriendschapsbanden onderhouden, soms akkoord zijn om niet over alles akkoord te zijn, maar toch binnen een bepaalde consensus een doel voor ogen hebben en waarmaken. Dat was de kracht van Les Six, en zo vernieuwden zij de Franse Muziek met nieuwe melodielijnen binnen een heterogene stijl, waarbij zij toch hun zeer eigen stijlelementen niet verloochenden. Pareltjes onder pareltjes.
Het waren Auric, Honegger en Durey die aan de wieg stonden van het collectief, dat onder de artistieke begeleiding van dichter Jean Cocteau en componist Erik Satie geboren werd. Later kwamen, Milhaud, Poulenc en Tailleferre hen vervolledigen. Ze werden algauw Les Six gedoopt en werden het alternatief voor het kanon van de Académie Française en de Duitse romantiek van Richard Wagner.
De zes bleven nog veel langer actief dan de opname in 1920, doordat ze elk diverse ervaringen hadden binnen de scène was het kruisbestuiven dan ook haast onuitputbaar. Op de foto: Germaine Tailleferre, Francis Poulenc, Arthur Honegger, Darius Milhaud, Jean Cocteau, Georges Auric.
Geschiedenis die blijft herhalen
Franziska Heinzen en Benjamin Mead gingen grondig te werk om de beste combinatie te maken van composities tot 1941, de volledige periode tussen twee oorlogen in. Alles wordt ook mooi gekaderd, door een mooi intermezzo van Erik Satie uit 1925 toe te voegen. Een geluid van vrijheid klinkt; vrijheid na de oorlog, vrijheid in stijl en denken. Maar ook het vervolg en de bedenkingen die later zouden volgen eens de schaduw weer zou vallen.
Treffend
Dit is een album voor de verkenner, de voeler, de belever. Zo werd het ook vertolkt. U hoort vernieuwing en verbazing, 100 jaar na datum. Eigenlijk verschillen tijden niet zoveel van mekaar, en mensen ook niet. Dat hebben Heinzen en Mead hier fantastisch bewezen. Hoop voor de toekomst, voor behoud van wat ooit nieuw was en zo terug levens kan laten openbloeien, mensen troosten en inspireren.
Uitgegeven door Solo Musica, SM 357, i.s.m. Radio SRF2 Kultur, Fondation Rilke & Canton du Valais Zwitserland