De zeventiende eeuw kan worden beschouwd als een periode van heropleving. Religieuze en politieke spanningen die de eeuw ervoor kleurden , onder andere de veroveringen van het Osmaanse rijk, kalmeerden. Ook ziekteplagen die Europa hadden geteisterd gingen liggen en er ontstonden nieuwe sociale verhoudingen. De wetenschap deed belangrijke ontdekkingen en kunst en cultuur kwamen helemaal tot leven.
Vernieuwend
Een nieuwe manier van componeren ontstond, heel anders dan die tijdens de Middeleeuwen. De basso continuo kwam tot leven, de mineur en majeur tonaliteit, een stevige basis die de dag van vandaag nog steeds wordt aangewend. Er ontstond een mooie variatie aan afgebakende stijlen, die hun definitieve vorm tegen 1700 zouden bereiken. Wanneer men de vioolmuziek bekijkt, kan men een duidelijke aanvang opmerken geassocieerd met de periode waarin de Romeinse violist Arcangelo Corelli populair was. Hij stond aan de wieg van de trio sonates en publiceerde er een aantal eigenzinnige tussen 1681 en 1694. Deze vorm in vier bewegingen kent een grotere vrijheid en stond open voor experiment, iets waar Dietrich Buxtehude, organist aan de Lübeckse Mariënkirche, dankbaar gebruik van maakte. Het nieuwe genre bereikte Venetië rond 1620, al bleef het noordelijk meer gangbaar.
Inspirerend
Buxtehude liet zijn composities eveneens beïnvloeden door de noordelijke, zelfs Baltische sferen en liet zeven sonates publiceren voor viool, gamba en basso continuo bij de eveneens Lübeckse uitgever Johann Wiedemeyer. Dit mooie album, uitgegeven door Alpha Classics benadert de tweede collectie uit 1696, wanneer Buxtehude muzikale bronnen had ontdekt bij Jan Adam Reinken, organist aan de Katharinenkirche te Hamburg. Diezelfde publiceerde eveneens een collectie sonates voor de Hamburgse gemeenteraad en wist zo Caspar Förster, kapelmeester te Kopenhagen te inspireren.
Wat Buxtehude er echter volgens velen doet bovenuit steken, is zijn neus voor muzikale innovatie en kennis van de instrumenten. U krijgt dan ook een bijzonder timbre te horen, een fijnzinnige sierlijkheid, met futuristische knipoog naar de kamermuziek, die u verlangend laat wegdromen. Instrumenten dialogeren en versmelten gracieus. En toch klinkt alles ondanks de technische complexiteit natuurlijk vloeiend. Buxtehude onderzocht en vernieuwde. Compromisloos bereikte hij de top van zijn kunnen. Zijn sonates zijn een onmiskenbaar ankerpunt binnen de traditie van de sonate. Waarvan op dit album akte.
Sophie Gent, Jonathan Manson, Thomas Dunford en Jonathan Cohen overtuigen.
ALPHA 738 http://www.outhere-music.com