“Ik wil géén one trick pony zijn, geen enkele plaat mag hetzelfde klinken!”
Duivel-doet-al, muzikant, beeldend kunstenaar en kameleon aka fenomeen Kloot Per W huldigt dezer dagen het adagio ‘ne zanger is ne groep’ en heeft met zijn Kloot Per W Groep met Nuits Blanches een nieuwe EP uit. Op deze nieuwe release ontpopt Per W zich als volleerde crooner of ook frans chansonnier en het geheel baadt in een zwoel en donker Gainsbourg-esque sfeertje. De EP wordt ook goed opgepikt, tot zelfs in Engeland. Volkomen terechte aandacht, want dit is een bijzonder fijn werkstukje. Cultuurpakt had een fijne babbel met Per W, over Brussel, Tervuren en de rand, over Vlaanderen, over de Beatles en The Stones, The Kinks, hiphop, David Bowie en natuurlijk over Nuits Blanches.
Voor de EP Nuits Blanches koos je voor de taal van Molière. Er hangt een donker sfeertje over de muziek en de geest van Serge Gainsbourg is nooit ver weg. Doorheen je rijkgevulde carrière zong je meestal in het Engels. Nu was de tijd rijp voor een Franse plaat?
Ik ga dat niet heel mijn leven blijven doen he (lacht). Ik heb altijd wel een band gehad met het Frans, ik beheers die taal ook goed. Ik woon in de rand rond Brussel. Vanuit Tervuren sta ik met de metro op een goede 25 minuten op de Place de Brouckère. Ja, een rechtstreekse link met Brussel dus. Eigenlijk ben ik de eerste drie jaar van mijn leven in het Frans opgevoed, ook in het dialect. Ik sprak vooral Frans en dialect. Ik beheers het Nederlands wel, maar eigenlijk is dat altijd een ‘vreemde taal’ voor mij gebleven.
Als ik in het Engels zing, poog ik zo on-Amerikaans mogelijk te klinken. Ik dacht altijd écht Brits te klinken, maar dan komen ze me zeggen dat ik als nen Amerikaan klink (lacht). En het Frans beheers ik eigenlijk beter, dus Franse teksten schrijven gaat me goed af. Waarom dan nu? Goh, ja, op de vorige plaat, die ik met Mauro Pawlowski maakte (Outsider/ Insider), stond ook al een nummer in het Frans: Elenoré Rigby. Niet die van The Beatles he, het is géén cover van Eleanor Rigby. Maar het is er wel op gebaseerd. En eigenlijk gaat het over Madame de Bovary…
Paul McCartney heeft de gave om prachtig te vertellen: dat beeld van die pastoor die zijn sokken zit te wassen… (nvdr. – Father McKenzie in Elenaor Rigby).
KPW is Beatlesfan?
Jazeker. The Beatles waren een heel intelligente groep, ze waren in alles de eersten eigenlijk. De band bleef steeds evolueren en probeerde van alles uit. Ook de eerste groep die zelf nummers componeerde en inspeelde in de studio. Hun format wordt nog altijd gebruikt. Ze waren ook de eersten die artwork op hun albums zetten. Ze gingen verder dan al de rest. En zijn ook gestopt op het goede moment. Als ik sommige 50+ of 60+ rockgroepen bezig zie die nog steeds verder doen, dan is dat soms is ronduit gênant, of zielig zelfs. Behalve misschien The Stones, die blijven authentiek klinken. The Rolling Stones! Die zag ik recent nog live. Steengoed!
En toch ben ik Beatlesfan.
Mijn fetisj is de The White Album, daar staat àlles op. Dat dubbelalbum is rijk aan een veelheid aan stijlen. Voor de plaat met Mauro was de ‘dubbele witte’ een uitgangspunt, niet om er een parodie van te maken, het moest serieus zijn, trouwens een voorwaarde die Mauro stelde. Maar die veelzijdigheid wilden wij ook! Zoals ik zelf ook steeds wil evolueren. Niet één plaat mag hetzelfde klinken. Dat wisten de Beatles zelfs al met hun eerste singles.
Dus deze keer een EP in het Frans, nadat je met Elenore Rigby de smaak te pakken kreeg?
Ja, en ik nam ook Dominique Buxin, de man die zowat alle teksten voor Polyphonic Size schreef, opnieuw onder de arm. Hij werkte ook mee aan Elenore Rigby. In de Franse taal heb je vier, vijf varianten van hetzelfde woord, verschillende schakeringen die niet bestaan niet in het Engels of Nederlands. Dat vind ik heel mooi.
De nummers, behalve Nuits Blanches ook Tout Abandonné en Je ’t Ai Toujours Aimeé (een remake van een Polyphonic Size-nummer, nvdr) werden heel donker en persoonlijk. Dat van ‘de geest van Gainsbourg’ klopt misschien wel. Dominique werd trouwens ten tijde van Polyphonic Size al vergeleken met Serge Gainsbourg. En Pascal Deweze, die voor de productie tekende, heeft ook iets met Franstalige muziek. Pascal is een grote Claude François-fan. Mijn voorbeeld is dan eerder Jaques Dutronc. Meer rock ’n roll en tongue-in-cheek. En die is getrouwd met Francoise Hardy! (lacht).
Nuits Blanches is gebaseerd op het boek Eros en de eenzame Man van Louis Paul Boon. Ken je dat? Nee? Dat moet je zeker eens lezen dan! Dat gaat over een man die geobsedeerd is door sex, maar uiteindelijk helemaal nooit toe komt.
Is de EP een voorbode op, smaakmaker voor een volledig album?
Goh, voorbode, nee dit is echt wel een afzonderlijke release. Maar maar over drie weken begin ik met de opnames van een volledige plaat. Ook Franstalig. Eigenlijk is alles zo goed als klaar, alleen nog opnemen dus.
Ik ben trouwens verbaasd, enfin aangenaam verrast over hoe goed Nuits Blanches ontvangen wordt. Het heeft succes, tot in de UK zelfs! Mijn hoop is om zo ’terug’ in België te geraken, en wat meer waardering te krijgen. Soms noem ik Kloot Per W ‘Belgium’s best kept secret’. Enfin, ik word nu toch op RTBF gedraaid.
Een best kept secret misschien. Maar wel met een rijkelijk gevulde carrière, solo en met ondermeer The Misters, The Employees, De Lama’s en natuurlijk Polyphonic Size…
Polyphonic Size blijft er bovenuit steken! We zijn zelfs groter geworden toen we niet meer bestonden. Ruim tien jaar geleden deden we twee reünie-concerten voor Les Nuits du Soir in de Botanique in Brussel. De try-out in De Monk in Brussel werd daags voordien pas aangekondigd en die zaal zat volledig vol. Er kwamen zelfs mensen vanuit Zwitserland voor af. In 1982 was Polyphonic Size gestopt, en dan stel je vast dat de muziek ook in de jaren ’00 opgepikt wordt!
Polyphonic Size was toen half/half, een mix van Franstaligen en Vlamingen. En we zaten bij een Frans label. Trouwens alle muziek uit Franstalig België zat of zit bij Franse labels. Een groot verschil met Vlaanderen dat een eigen platen- en filmindustrie heeft. Hoe dat je het ook draait of keert alles in Belgie is gebaseerd op dat verschil in taal. En in Wallonië kennen ze onze coryfeeën niet hoor, en vice versa. Of ken jij veel Waalse bands?
Wel, Machiavel, Girls from Hawai, en … erh
Voila! Heb altijd gevonden dat er ook een culturele grens is, naast een taalgrens. En zelfs Brussel of de ‘Vlaamse rand’ is te weinig gekend. Hier gebeuren dingen die in Vlaanderen niet geweten zijn. Er is nog een soort strijd.. Vlamingen worden Vlaamser, met overdreven aandacht voor Nederlandstalige muziek.
Voor mij was het altijd fifty/ fifty Franstalig en Britse muziek. Heb eigenlijk nooit een voorliefde gehad voor Nederlandstalige muziek. Ik vond dat maar flauw.
Dus waren De Lama’s alsook je dialect-album Sloppel Terveure eerder fijne ‘uitzonderingen op de regel’?
De teksen van De Lama’s waren geen doordeweekse poëzie, wel grappig (lacht). Wij liepen niet zo hoog op met die vrouwenblaadjes waarin over allerlei dingen geschreven werd, ook dingen als ‘de ideale penis’. We dachten: dan maken we daar een nummer over! Buiten StuBRu waar ik toen werkte, was er niet al te veel aandacht voor, hoor…
Goedele Liekens die toen een soort sekspraatprogramma op TV had, wilde ons niet in haar programma over penisverlengingen. Wat in de Flair kan, kan daarom nog niet in rockmuziek.
En Sloppel Terveure is geen Vlaams he, het is Brabants dialect! Dat is een dialect dat nooit op TV opgevoerd wordt. Limburgs, West-Vlaams, Antwerpes, Aalsters; dat kon allemaal. Tervurens is mijn eerste taal, dus kon ik me er goed in uitdrukken.
Even terug naar Brussel: daar zijn zovéél gelegenheden om op te treden, maar de Vlaamse bands wéten het eenvoudigweg niet. Heb een vijftal jaar geleden nog een tour gedaan langs Brusselse café’s. Vlaanderen is daar niét gekend, en vice versa. Toch dient die (taal-) barrière overgestoken: er zijn daar veel kansen om op te treden.
The XXXX of Kloot Per W (1995), Moon (2000) en Playback With A Switch (2012), waren fijne compilaties. Wanneer je nu gevraagd wordt om de ultieme Kloot Per W-compilatie te maken, is dat dan niet zoveel moeilijker?
Nee, nee, nu gaat dat net makkelijker zijn! Ik weet steeds beter waar ik goed in ben, en er zijn veel meer goede dingen bij. Er is trouwens een plan om een remake te maken van een oud nummer van mij!
Dat kan dan ook op die ultieme best of, die allicht heel gevarieerd zal zijn?
Ongetwijfeld! Trouwens: ik wil geen one trick pony zijn! Wil zowel mainstream klinken als mijn goesting doen, creatief zijn en blijven.
Ik ben enorm impulsief en dat ligt dicht bij creativiteit. Dus dat is goed voor mij. Zo jam ik soms met Mauro en Jan Hautekiet, dat is fijn. Ik hou veel van die impulsen. Ik poog in het heden te leven, met een nostalgische blik naar het verleden, maar met open blik naar de toekomst toe.
Dan, en dat getuigt jouw eigen veelzijdigheid ook, sta je vast ook open voor veel muzikale stromingen?
Belangrijk is dat je muziek begrijpt. Zo zijn er mensen die de Ramones niet begrijpen. Maar dat is ‘la ligne claire’ van Hergé. Je begrijpt dat of je begrijpt het niet. De hiphop van de jaren tachtig en negentig dat begreep ik. Die hiphop van nu begrijp ik niet meer: het hangt teveel af van de computer. Mijn dochter probeer het mij te doen appreciëren, maar het doet me niets. Ik krijg het er warm noch koud van.
Maar ze hoort ook graag sixties. Dan scherm ik graag met You Really Got Me van The Kinks. Dat is door vier gasten binnen twee mintuten ingespeeld en opgenomen. Maar voorbereid. De tekst is een boodschap in twee zinnen. Daarvoor hebben die hiphoppers twintigduizend woorden nodig.
Eigenlijk komt het er op neer: less is more. Maar Yngwie Malmsteen zegt dan more is more (lacht).
Mag ik jou een muzikale kameleon noemen, zoals ook een David Bowie dat was?
Bowie was altijd al een favoriete artiest van mij. Zeker in de jaren ’60 en ’70. Hij was mij ook even kwijt, maar die laatste twee platen waren weer heel goed (The Next Day, 2013 en Blackstar, 2016). Maar de beste Bowie-plaat waar ik nog op hoopte, die is er nooit gekomen: David Bowie Unplugged. Dat zou prachtig geweest zijn…
Na Nuits Blanches komt er een full album vertelde je net. Er zijn vast nog andere plannen?
Ik ben nu aan de nieuwe nummers bezig. En ben nog een extra nummer aan het schrijven. Over stalking. Gaat over een vrouw die een man stalkt, terwijl de man in het museum bij Magritte en Dali is, in de sauna, overal. Dat nummer over die stalking komt eigenlijk al als een voorbode van een volgend project. Dat is dan opnieuw in het Engels. Daar ben ik nu ook al mee bezig…
Tenzij er massa’s verkocht worden van het aankomende franse album, dan komt er allicht eerst nog een franse plaat (lacht).
We wensen het je van harte toe, Kloot!
Oh, en dan hebben we het nog niet over mijn grafisch werk gehad. Ben nog op zoek naar een openbare plaats voor een monumentaal kunstwerk. Maar heel veel kan ik daar nog niet over kwijt. En ik ben ook bezig met muziek over sektes, met Rudy Trouvé en Marcel Vantilt. En…
Nog veel om naar uit te kijken dus, Kloot. Veel succes gewenst! Bedankt voor de babbel.
Mark Van Mullem
Nuits Blanches is uit op Jezus Factory Records.