Dat is zo’n beetje wat men denkt wanneer men het nieuwe album van Harp&Co hoort en ziet. Een kleine doch niet onbelangrijke voetnoot inzake objectiviteit dringt zich op. Het was de Belgisch-Israëlische harpiste Rachel Talitman die contact opnam met ondergetekende twee jaar geleden om een hoes te ontwerpen rond haar en haar ensemble. Planten, de oorsprong van muziek en instrumenten, de tuin van Eden, fel licht en speelsheid waren belangrijk. Dus het innerlijke kind ging spreken, het kind dat nog mocht dromen maakte haar tekening. Toch een beetje nieuwsgierig niet wetende wat er zich op het album zou bevinden, behalve het gegeven dat het om een wereldpremière ging waarbij eendracht muzikaal macht zou maken. Een jonge Franstalig en Vlaamse componist zouden elk een stuk schrijven voor vijf instrumenten, waaraan enkele oudere stukken van vaste Belgische waarden zouden worden toegevoegd.
En toen vielen ze in de bus, de langverwachte cd’s…
De puzzel viel in samen. Mooie tonale klanken, waarbij de harp en fluit samen betovering creëren. Nicolas Meunier (1991) haalde de muziek letterlijk uit zijn hoed, want zwaaide haast met een muzikale magische hoed. Voor deze compositie mag er een nieuwe toverschool verfilmd worden.
Leopold Samuel (1883-1975) was een Brussels componist van instrumentale en vocale muziek. Bij enig opzoekwerk kan men vaststellen dat hij niet enkel in tableau droomde en schreef, maar zijn fantasie ook daadwerkelijk op doek vastlegde als jonge knaap. Puur Belgisch impressionisme.
Marcel Obran (1884-1958) studeerde in Parijs en hield ervan om ritmes tegen mekaar uit te spelen om instrumenten te laten dialogeren. De keuze om drie dansen van hem op het album te zetten, past mooi samen met de andere composities. Het geeft een mooi “afternoon of a faun”effect.
Joseph Jongen (1873-1953) was als Luiks componist jarenlang directeur van het Brussels Koninklijk Conservatorium, waardoor hij heel wat talent en latere grote namen mocht leren kennen. Hij was perfectionist, waardoor de compositie van de solo ballade voor harp sereen klinkt en toch alsof er een kamermuziekbezetting achter zou kunnen zitten. Het heeft iets hoofs, alsof je in de schaduw van een kasteel zit. Alsof een klein luitorkest aan zet is, maar het is de harp die het volledige spel in de hand heeft. De jonkvrouw speelt.
Benjamien Lycke (geboren 1989) schreef het afsluitende stuk Au Centre. Rust valt over de burcht, er wordt nagenoten en naar de hemel gekeken. En toch zijn er speelse elementen, een beetje Mozart meets Magic. Het boekje vertelt dat Benjamien het stuk baseerde op een melodie die hij jaren terug, voor hij enige muzikale professionele vorming had, schreef. Hij verwerkte er zijn kennis in tot een volwaardig stuk dat altijd als herkenbaar warm zal aanvoelen.
Zo klopte het plaatje wat ondergetekende betreft, dat werd gemaakt in een periode van warmte in dat innerlijke kind dat moest groeien…
Geen recensie, maar een ervaring rijker. Voor 1 keer als stuk eens geheel niet onpartijdig, maar als we er als volk meer samen door gaan horen en ons gevoel gaan laten praten, ons talent in eigen land gaan ontdekken, optimisme gaan voelen in deze donkere tijden. Waarom zou dat niet mogen?
http://www.harpandco.com CD5050-44
https://www.nicolasmeunier.be/
http://www.benjamien.be
Marcos Fregnani-Martins (flute)
Daniel Rubinstein (violin)
Pierre-Henri Xuereb (viola)
Kumiko Okutomi (viola)
Johannes Burghoff (cello)
Rachel Talitman (harp)