Bijna lente, vasten, bloemetjes en zonnestralen, tijd van het jaar voor een Stabat Mater. Het lijden kondigt het licht aan en de tijd van het jaar mooie nieuwe opnames, zoals deze vanuit het paleis van Versailles, gezongen door twee mannenstemmen – contratenor Filippo Mineccia en alto Samuel Mariño – zoals de originele partituur het voorschrijft. Het Orchestre de l’Opéra Royal begeleidt, of nog liever gezegd, versmelt. Dichter bij de originele opvoering door twee castraten kan er nauwelijks gekomen worden.
Dat was ook de hele bedoeling achter deze opname, aldus artistiek leidster Marie Van Rhijn, een achttiende eeuwse setting en akoestiek, het lijdzame karakter waar de muziek om vraagt, en dit alles binnen het liturgische karakter dat paus Benedictus dertien voor ogen had toen hij het stuk in 1727 bestelde bij Pergolesi. Er is geen ziel, gelovig of ongelovig, die niet geraakt kan worden door de inwerkende klanken van dit hemelse werk. Hoe dichter men komt bij toen, hoe hoger men wordt vervoerd.
Het gaat om emoties vinden en terugvinden, telkens die nieuwe nuance ontdekken en opnieuw ontroerd raken. Men ziet de moeder, kracht en pijn gaan hand in hand en brengen licht in uw muzikale ervaring. Alsof Pergolesi er echt in geslaagd was het licht van het geloof te laten schitteren voor de achttiende eeuwse mens, zo kort voor hij op nauwelijks zesentwintigjarige leeftijd zou komen te overlijden.
Op diezelfde manier kan u uw gemoed laten meesleuren in alle schoonheid en pijn. Of daar nu voor u een diepere boodschap achter zit, of gewoon het ervaren van het hier en nu. Het is het evenwicht dat dit gevoel tot stand kan brengen, dat na al die eeuwen van discussie volgens Van Rhijn de enige juiste interpretatie is. Instrumenten en stemmen moeten samenwerken en versmelten in pure emotie en ontlading zonder mekaar oeverloos te volgen en uit te dagen. Het flamboyante Italiaanse, in evenwicht met een fijne Franse.
Zo geldt dit ook voor het Stabat Mater van Antonio Vivaldi, die als zelf begenadigd dichter zijnde, zijn kracht steeds zocht binnen de tekst van het gegeven en deze voelbaar probeerde te maken aan de mens. Het is door dat evenwicht dat de kracht van de schepping doorstraalt, het leven tegenover de dood, de kracht van het geschenk van het eeuwig leven. Praten via muziek, zonder dogma, de rosse priester had het allemaal goed in de mot om het zo te stellen. Men voelt de pracht van het Venetiaanse gebeuren in evenwicht met de schone schepping.
Gelovig, ongelovig, allemaal gelijk. Evenwicht, schoonheid, verwondering en mooie zielspijnen. Daar draait het om wanneer u deze schijf oplegt. Terug naar de oorsprong van de compositie en het leven.
CVS033 http://www.outhere-music.be