Peter von Poehl, apen die trouwen, blauwe katten en andere fijne dingen om van te houden

by Knopskaya

De Zweedse singer-songwriter Peter von Poehl (1972) vond zijn thuishaven in Parijs, al is hij in vele landen thuis. Zijn geheim? Hij kan enorm genieten van de kleine dingen des levens, die overal in zijn songs de hoofdrol krijgen die ze verdienen. De jongste jaren werkte hij echter meer in grote studio’s, deed veel werk in opdracht en genoot van de gemeenschapszin achter het geheel. En toen kwam de lockdown, alsof hij het ergens instinctief had voorzien. Hij verbleef op dat moment met zijn gezin in het dorpje Saint-Forget, en had al een truck vol opnamemateriaal die richting uitgestuurd. En daar zaten ze dan, in lockdown te midden van het iets. Nee, u leest geen letter te weinig. Von Poehl, met de eeuwige lach om de lippen greep zijn gitaar en ging terug naar zijn roots. Hij keek rondom zich en vond zijn inspiratie bij de kat die rondliep, de boom waar zijn kinderen rond speelden.

En zo begon ook ons gesprek. Een half uur te laat, want een kleine deugniet ten huize Cultuurpakt verwijderde onze videocall. Een goedlachse Peter greep het onmiddellijk aan om te vertellen hoe zeer die dingen zijn album kleurden, de dingen die tussen de muziek in gebeuren en verwijst naar hoe zijn kroost die ochtend nog een andere videocall wist te kleuren. De sfeer was gezet:

Peter von Poehl:

Ik was met mijn gezin opgesloten en plots kwam er een zee van tijd op me af, die ik onmiddellijk als een gewonnen gegeven beschouwde. Muziek is mijn leven, ik kan het niet uit het dagdagelijkse onttrekken omdat het er deel van uitmaakt. En daarom werden de kleine dingen zo betekenisvol. Voor mij is muziek zeer zelden pijnlijk, zelfs in moeilijke periodes is het pure vreugde. Ik was het steeds gewoon geweest om in een grote studio te werken, met veel mensen rondom me en zou op het moment dat ik daar in mijn tuinschuur zat eigenlijk in China moeten zitten. De onzekerheid werd eerder een inspiratiebron, en ik besefte dat musiceren voor mij een zaak was van leven en dood. En als het dan toch alleen moet, dan kunnen we dat gegeven enkel maar omarmen en er het beste van maken. Men moet tijd aanwenden door het te controleren; Wat ga ik ermee doen?

Wat ik wilde doen, bleef hetzelfde als altijd. Ik zou mijn muziek delen zoals ik het altijd al deed op een podium. Maar nu via een nieuw album. Ik moest dat ook doen voor diegenen die op me rekenden, zoals vrienden en familie en hield daarbij diegenen die ik tijdens lockdown verloor in het achterhoofd. Ergens had het allemaal iets ambachtelijks. Vijftien jaar geleden, woonde ik in Berlijn en had geen geld waardoor het doel de middelen heiligde om een plaat  in mekaar te steken. Er was zoveel blijdschap wanneer dat lukte. Die periode, dat gevoel van het allemaal onder andere omstandigheden te moeten doen, samen met de evolutie die ik muzikaal doormaakte, het viel allemaal als een soort van puzzel in mekaar. Ik produce trouwens nog steeds mijn albums zelf.

Ik probeer een hand te reiken naar mijn publiek en technologie is daarbij van ondergeschikt belang. Ik wil de connectie behouden als een mooi en magisch verschijnsel waar men niet onmiddellijk de vinger kan opleggen. Er zijn twee nummers op het album die net voor de lockdown werden opgenomen en waar je het spontane van musiceren kan terug horen, de verbondenheid. Ik was grieperig en Martin, mijn pianist was onvoorbereid. Toch konden we in twee tracks op het einde van een sessie de opname maken en tevreden zijn over het resultaat. 

Weet je, we zijn hier niet voor eeuwig, men mag niets voor vanzelfsprekend nemen. Mekaar begrijpen ligt in de kleine dingen die ons binden. Woorden zijn daarbij zo belangrijk. Ik zie mezelf niet als een schrijver. Mijn schoonvader en echtgenote zijn schrijvers. Ik put er gewoon plezier uit om te schrijven in een taal die niet de mijne is. Woorden zijn als ingrediënten binnen een gerecht; op zich belangrijk en bepalend voor een groter geheel. Ze zijn als muziekinstrumenten binnen een mooi lied. We moeten woorden koesteren. Wanneer ik een fijne uitdrukking hoor, zoals Monkeys Wedding – een Australische uitdrukking voor regen met zon, wil ik er wat mee doen. Het toeval plukken en doorgeven.

Ik kijk er enorm naar uit trouwens om weer te gaan toeren. Ik heb een fijn soloprogramma vol kleine muziekdoosachtige resonators op poten gezet. Enkel mezelf en de kleine doosjes on stage. 

 

Peter von Poehl – Memories from Saint-Forget

 

 

Misschien houdt u ook van:

Wij gebruiken cookies om onze website en de inhoud er van te optimaliseren. Akkoord