Wat vele componisten legendarisch maakt, is het gevoel voor eer en traditie dat ze weten op de snuiven bij zij die hen inspireerden. Dat hoeven zelfs geen componisten zelf te zijn. Dichters, schilders, filosofen – ze staan allen aan de wieg van zoveel moois dat door kruisbestuiving tot stand kwam. Dit is zonder twijfel de reden waarom Philip Glass een van de grote geesten van onze tijd is, die vermoedelijk nog eeuwenlang zal meegaan – indien de planeet dit ons tenminste toelaat natuurlijk.
Reducties
Voor de liedcyclus Songs of Milarepa, liet hij zich inspireren door de gedichten van de gelijknamige dichter die meer dan duizend jaar terug in Tibet moet hebben geleefd. Als uitvoerder koos hij voor toch wel een van zijn lievelingsbaritons Martin Achrainer. Sinds 2009 – toen Achrainer de titelrol kreeg in Glass’ opera Kepler – werken ze intens samen en voelen ze mekaar perfect aan. Hij voerde eerst de orkestpartituur uit samen met het Bruckner Orchester Linz, om daarna verder samen met dirigent Dannis Russell Davies de reductie voor piano en zang te ontvangen. Het was pianiste – trouwens eveneens vertrouwelinge van Glass- Maki Namekawa die de partituur nauw onder de loupe nam om het geheel tot de perfectie in goede banen te leiden. Less is more.
Woord
De teksten van de drie gedichten die dienden voor de cyclus verschillen van mekaar, maar toch. Het zijn betekenisvolle verzen die zo lang geleden ergens in een grot werden opgetekend en die vandaag de dag nog zovelen kunnen helpen. Het lijkt allemaal een beetje pandemie-gelinkt, maar toch was Glass de pandemie voor. Die wil natuurlijk niet zeggen dat we ons de dag van vandaag niet door deze teksten mogen laten leiden. Integendeel. Muziek en poëzie dienen in te werken, daar waar nodig. Dat is ook de hele opzet achter deze cyclus. Zich laten leiden door inspiratie en daarin licht vinden.
Zo wist Glass nog meer dichters te betrekken in wat zou resulteren in dit mooie album. De zinloosheid van het geweld dat door Ginsberg werd beschreven over de oorlog in Vietnam, wordt intiem melancholisch gevat in Lightning’s Blue Glare. Oorspronkelijk uit de Hydrogen Jukebox, waarin Glass het lied schreef voor synthesizer en tenor.
Natuurlijk mag de Perzische dichter Rumi niet ontbreken wanneer het gaat over harmonie, zelfkennis en tegengaan van geweld. Twee eveneens herwerkte liederen uit Monsters of Grace benadrukken het belang van woorden en de universele taal van muziek.
Een contemplatief album vol zelfreflectie. Hedendaagse herdachte composities met licht Aziatische toets die de intieme setting van het lied uit de kamermuziektraditie terugbrengt. Voor de genieter met hart, ziel en gespitste oren. Zo zinvol op dit moment van totale verwarring en chaos.
orangemoutainmusic 0160 – http://www.outhere-music.com