Pierre de Jéliote werd geboren in de Franse Pyreneeën en zonder twijfel dé Franse operazanger van zijn tijd. Van het koor van Toulouse, promoveerde hij snel naar de Parijse opera, waar hij zowat onmiddellijk furore zou maken. Hij ging al snel van kleine rollen naar grote opdrachten en zong componisten als Rameau, Colin de Blamont, Rebel en Frncoeur. Daarboven componeerde de zanger ook zelf.
De haute-contre stem was geen castraat, zoals men die kent in de Italiaanse opera, maar gewoon een tenor met een utizonderlijk mooie, hoge stem. Een beetje in de buurt van de contratenoren van tegenwoordig. Het was vooral Jean Philippe Rameau die enorm geflatteerd was door de stem en présence van de toen nog jonge twintiger die getuigde van heldhaftigheid, virtuositeit en tederheid. Zo mocht hij Mercure spelen in Dardanus in 1739. Hij mocht de rol twee jaar later opnieuw voor zijn rekening nemen. De samenwerking tussen componist en zanger zou maar liefst dertig jaar duren waarbinnen hij zou schitteren in les Boréades, Castor et Pollux, le Temple de la Gloire, enz…
Het is niet zo dat zijn stem enkel maar hoog was, ze was volgens de overleveringen van Marmotel zeemzoet en vol, iets wat Van Mechelen zeer goed weet te benaderen. De muziek leent er zich ook extreem goed toe. Wanneer we de namen van de uitvoerende muzikanten binnen het orkest van A Nocte Temporis bekijken, zien we echt wel muzikanten die meer en meer opduiken binnen het gespecialiseerde barok-repertoire. De voeling en atmosfeer staat bijgevolg als een paal boven water, er is communicatie, nuancering, inleving. Het hoofse, de sierlijkheid, het drama, de kracht die af en toe vervalt in extreme liefde en zachtheid. Het bijzondere is ook dat de teksten mooi verstaanbaar zijn, wat de luisteraar dichter brengt bij de beleving van uitvoerders en componist.
Het verhaal heeft trouwens iets zeer eigentijds. De man was zo populair dat er al werd geklapt bij het betreden van het podium. Toen zijn zwakke gezondheid hem de beslissing liet nemen om er mee te stoppen, ging er een schokgolf door zijn publiek, dat onmiddellijk begon met een geldinzameling voor hun favoriete artiest, hopende dat hij op zijn beslissing zou terugkomen. Hierdoor zou hij nog een paar jaar aanblijven en tenslotte nog tien jaar werken als hofzanger binnen theaters.
De man zou goedlachs en lief geweest zijn, wat zijn rollen authentiek maakten, aldus de getuigenis van Marmotel. Hij onderhield zijn vriendschappen met zorg en was gerespecteerd lid van de loge. Hij ging nergens heen zonder zijn gitaar en wist overal het beste in te zien. Het zou hem verheffen tot waar figuur van de verlichting.
Een mooi portret door het leven ven de Jéliote, doorspekt met Rameau en tijdgenoten wiens muziek door hem werd opgevoerd. Een exquise kennismaking. Strikje errond!
Alpha Classics Alpha 753 – http://www.outhere-music.com