Iedere muzikant heeft zo zijn lijfstukken, stukken die op geen enkel concert mogen ontbreken en waar men onlosmakelijk mee verbonden is. Zo ook violist Bruno Monteiro en pianist João Paulo Santos. Het zou dan ook zonde zijn om dit persoonlijke verhaal niet in een prachtige opname vast te leggen. Hun eigen roots staan bij dit concept centraal. Het is de muziek waarmee men verankerd staat in de grond om er tegelijkertijd de wereld mee te veroveren.
Gekendere componisten zoals Luis de Freitas Branco en Heitor Villa-Lobos worden gekoppeld aan Maurice Ravel, die zich vaak liet inspireren door de latinosound van zijn generatie.
Scherp
Freitas Branco (1890-1955) was nauwelijke zeventien jaar oud en studeerde aan het Conservatorium van Lissabon toen hij zijn eerste sonate voor piano en viool schreef. De nieuwe muzikale taal die het stuk verspreidde sprak meteen het grote publiek aan, het viel zelfs vrij snel in de prijzen. Het is een cyclisch werk in vier delen, zoals César Franck het hem voordeed. Vermoedelijk was hij in concatct gekomen met de muziek van Franck dankzij de Belgische componist Désiré Pâque, die hem in Lissabon onderrichte. Het is een werk met ruwe kantjes, scherpe scherzo-hoekjes en kantjes en gepassioneerde melodische passages.
Expressief
Ravel (1875-1937) deed veel langer over de compositie van zijn tweede sonate voor viool en piano. De eerste krijtlijnen werden uitgetekend in 1922, het werd werd pas in 1927 als beëindigd beschouwd door de componist. Hij droeg het op aan zijn goede vriendin Hélène Jourdan-Morhange die de première niet bijwonen vanwege gezondheidsproblemen. De uitvoerders waren Ravel zelf aan de piano en George Enescu op viool. Het wordt gezegd dat Ravel voor deze sonate in G groot de mosteds vond bij Bartók, vanwege het typische expressieve karakter ervan. Het is een stuk dat vooral opbouwend werkt. Kleine nuances en staccato’s zorgen ervoor dat men meer en meer naar een uitgesproken derde beweging toeleeft. Daarna volgt een mooie verzoenende beweging, zoet en warm.
Passioneel
Villa-Lobos, dé Braziliaanse componist bij uitstek, schreef maar liefst vier sonates voor de twee lievelingsinstrumenten van onze uitvoerders. De laatste sonate ging echter verloren. De tweede, de Fantasia, zou de rijkste van de vier zijn – bestaande uit drie delen. Daarom past ze ook het beste in de geest van dit album. Het werk werd begin 1914 geschreven en zou darzelfde najaar in première gaan. De ontvangst bij het grote publiek was niet meteen overtuigend, maar ook niet afkeurend. Villa-Lobos deed een aantal aanpassingen en herpubliceerde het werk in 1933, samen met zijn derde sonate. Het resultaat is vol van leven en tradities. Latijnse ritmes en lyriek zullen u onmiddellijk overvallen, samen met toch een aantal verwijzingen naar de Franse romantiek. De taal van passie met toetsen naar de taal van de liefde. De apotheose spreekt voor zich, met een geweldig stretto.
Dit album past perfect bij de tijd van het jaar. De eerste zonnestralen vullen onze harten, we willen bewegen en voelen vlinders. Liefst willen we dat gevoel ook delen. En wat is er dan beter dan de juiste muziek op het juiste moment.
Et’cetera Records KTC 1750 – http://www.outhere-music.com
