Hedendaags Klassiek is een ingeburgerd begrip geworden dat componisten van ieder continent op de wereldkaart zet zonder daarbij het lokale chauvinisme te vergeten. De Nieuw-Zeelandse componist Ross Harris (geb. 1945) laat ons kennismaken met een bewogen oeuvre, vol ontdekking naar een nieuwe wereld die diep in de gevoelswereld van de mens schuilt.
Deze CD is een mooie symbiose van muzikale krachten uit een andere wereld. De componist, die tijdens de dertig jaar dat hij doceerde en haast halve eeuw dat hij componeerde, liet zich inspireren door de teksten van de eveneens Nieuw-Zeelandse dichter Vincent O’Sullivan. U hoort daarbij de stemmen van sopraan Allison Bell, mezzosopraan Fiona Campbell, tenor Henry Choo, bariton Joel Amosa en het New Zealand Chamber Choir, de instrumentale omkadering van het Auckland Philharmonia Orchestra, o.l.v. Giodrano Ballincampi. De dirigent van dienst is de Nederlander Antony Hermus.
Wat vooral opvalt is een onrust binnen de composities, met licht postmodernistisch karakter. Het atonale ongekende in combinatie met de mysterieuze tonale sferen nodigen uit tot onderzoek en nieuwsgierigheid naar wie we zelf zijn, waar we vandaan komen. hierin schuilt een grote herkenning naar het willen passen binnen een maatschappelijke en fysieke structuur. Het feit dat de teksten beschikbaar zijn, maakt het mogelijk de muziek nog beter te begrijpen en misschien zelf op zoek te gaan naar je diepste angsten en vragen. Het is muziek voor de durver.
De zesde symfonie onder de naam Last Letter verwijst naar de Iraanse vrouw die veroordeeld werd voor het doden van een politieagent nadat hij haar had verkracht. Het verwarrende achter het doen van het juiste binnen het kader van de veroordeling, de angst en het ethische zelfonderzoek die erachter gepaard gaat.
Wat maakt oorsprong tot oorsprong, familie tot familie en thuis tot thuis? En hoe kunnen we dingen waar we ons oorspronkelijk niet mee identificeren tot onze eigen trots maken? Eigenlijk is de compositie Face een multimediaproject waarbij de hoofden van de performers achter de muziek geprojecteerd worden. Niet alleen zien we er van oorsprong totaal anders uit ondanks we in de grond hetzelfde zijn, we hebben ook letterlijk en figuurlijk andere littekens. De composities verwijst eigenlijk naar de herdenking bij eeuwviering rond WO I, maar draagt nog zoveel meer in zich.
Solisten laten pijn en vragen los op de maatschappij die in koor antwoordt in een onrustige wereld waarin berusting aan het einde van de tunnel wacht.
Ontdek Ross Harris, en alles komt gewoon in orde.
Ross Hqrris, Symphony nr. 6 Last Letter, Face – NAXOS8573994