Je kan er niet omheen. de muziek van Franz Schubert (1997-1828) wekt je diepste melancholie op, terwijl het troostend inwerkt. Dat was het, wat zangeres Rosemary Standley altijd zo aantrok in zijn oeuvre. Standley is geen operazangeres, geen sopraan, maar wel een doorwinterde vocaliste die haar opleiding in Parijs genoot en in de voetsporen van haar vader wist te treden binnen de Amerikaanse folkwereld.
Bloemen
Haar stem is diep en best guitig te noemen, speels en tegelijk rijp. Wanneer ze Schubert zingt, waant men zich in een bergweide vol wilde bloemen, waar liefde toeslaat en afbreekt. Oostenrijk op een postkaart. Naast zingen acteert de vocaliste ook, en laat nu dat de perfecte combinatie zijn om de treurmodus van Schubert nog meer op te waarderen. In 2016 won ze de eerste prijs voor vrouwelijke vertolking op het internationale filmfestival van Verona, voor haar rol in de kortfilm Harmonies van Eurydice Calmejane.
Contrast
Het ensemble Contraste waarmee ze samenwerkt, maakt er werk van om klassieke en populaire muziek te laten versmelten. Hun klassieke opleiding en voorliefde voor alle stijlen, zonder oogkleppen op te zetten resulteerde wereldwijd in diverse prijzen, tot zelfs een Diapason dÓr toe. Hun stijl gaat van barok, over Jazz naar Tango. Ook op deze schijf hoort men flink wat Zuid-Amerikaanse invloeden die zich wonderwel lenen tot Schuberts tranen. Het moet iets met passie te maken hebben, harten die zich vullen en alles loslaten. Altviool, cello, contrabas, gitaar, percussie en piano vormen o.l.v. Johan Farjot en Arnaud Thorette de basisbezetting van hun samenwerking.
Elk instrument heeft zijn eigen rol, men gaat niet zomaar voor begeleiding en melodie. Zo worden de strijkers op de meest passioneel pijnlijke momenten ingezet, en neemt de gitaar vaak de rol van de piano over. Niet gek eigenlijk. Schubert zelf beschikte niet over een eigen klavier en moest destijds het nachtleven induiken als barpianist. Thuis componeren gebeurde op een van zijn twee gitaren. Het moet gezegd. De puur instrumentale stukken op dit album, zijn misschien daardoor nog extra begrepen. Zo is er bijvoorbeeld de beroemde derde beweging uit het Impromptu, die hier toch wel zeer treffend werd opgenomen, fijnzinnig en rakend.
Er wordt doorheen Schuberts volledige werk gewandeld, van het Ave Maria over liedcyclus naar klavierwerk.
Piau
De gouden extraatjes zitten toch ook wel in de gastoptredens. Naast de sfeer die wordt gezet door de trompetklanken van Airelle Besson, zingt niemand minder dan sopraan Sandrine Piau mee op dit album. Plots maakt ze haar verschijning als een engel die de muziek verlicht met het Heideröslein. Zo gaat ze ook in dialoog met Standley waardoor twee verschillende timbres een worden.
Voor wie Schubert nooit begreep zowel als voor wie hem wel voelde, ligt in deze uitgave een uitdaging. Zijn werk werd opgevrolijkt zonder de essentie te verliezen. Soms klinkt het authentieker dan ooit. Misschien verdienen zijn liederen het gewoon om dagelijks gehoord en/of gezongen te worden. Een medicijn bij iedere pijn. En doet het geen pijn, is het tenminste zeer fijn. Beleef uw diepste gevoelens op de meest aangename ritmes. Laat uw hart samen kloppen met dat van Franz.
Alpha 418 – Outhere Music – 53’21