De Vierde is Sibelius’ moeilijkste symfonie. Voor sommigen is het zijn meesterwerk. Toen de symfonie op 3 april 1911 in Helsinki in première ging, vergeleek een criticus het met Barkbröd – boomschors die door de Finnen werd gegeten in tijden van hongersnood! Hij verzorgde trouwens zelf die eerste uitvoering in Helsinki met het Helsinki Philharmonisch Gezelschap, de voorloper van het Filharmonisch Orkest van Helsinki.
Sibelius omschreef het werk als een psychologische symfonie, maar ook een spirituele. Een figuurlijke terugtrekking uit het leven. Anderzijds was Sibelius nooit een vrolijke jongen geweest, gezien zijn opmerking naar August Strindberg toe: “Det är synd om människorna” (Mens zijn is ellende). De muziek is zeker stemmig, maar op sommige momenten toch ook wat lichter van aard.
Het is toepasselijk een Fin, dirigent Santtu-Matias Rouvali, die deze symfonie verkent die onze emoties blootlegt. Intens. Met zijn Göteborg Symfonieorkest zet hij zijn cyclus van de complete Sibelius-symfonieën voort, met de toevoeging van de beroemde Valse Triste en het symfonische gedicht geïnspireerd op de Zweedse folklore genaamd The Wood Nymph . Hij nam trouwens de eerdere symfonieën van Sibelius ook op onder hetzelfde label
Zeer positief is het uitstekende spel van het orkest van Göteborg, dat gedurfd, scherp en rijk van toon is, met opvallend fijn koper. Rouvali lijkt wel ongeduldig en dat is net heel prikkelend aan deze opname, waarin men wordt meegesleept met soms wel grillige klanken. Er schuilt een soort van onrust achter die aanstekelijk werkt. Jong geweld, ja het mag! Meningen mogen trouwens verschillen hierover. Ja, Rouvali heeft er extra pit en spanning in willen brengen, waardoor men zich naar het puntje van zijn stoel begeeft. Een heel eigen visitekaartje. Door ons bijzonder gesmaakt.
Alpha 1008 http://www.outhere-music.com