Men zegt vaak dat de lezer het boek niet moet zoeken, of de muzikant niet zijn publiek. Neen, het zou omgekeerd werken. Dit werd ruimschoots bewezen door een mooi schijfje dat in onze bus mocht vallen. Het werd ons deze keer – met alle respect – niet bezorgd door een of andere platenfirma die dringend promo moest voeren, maar door een geluidsingenieur die de artiest in kwestie leerde kennen en hem een huisconcert liet opvoeren. Het resultaat daarvan, registreerde hij op een klein schijfje, zodat het nog veel verder kon weergalmen dan zijn eigen habitat.
En zo klinkt het ook, je voelt je thuis. Het voelt alsof er tegen je gesproken wordt, waardoor tekst en muziek met extra effect kunnen binnenkomen. De artiest in kwestie, Daniel Mc Brearty, kreeg het gevoel voor expressie met de moedermelk mee. Hij kwam uit een artistiek nest, als zoon van beeldhouwer Jim Mc Brearty. Als jonge knaap studeerde hij klarinet en tenorsaxofoon, waarna hij zijn voorliefde voor de Jazz ontdekte. Na een ingenieursstudie en o.a. een carrière bij de Royal Air Force, koos hij resoluut voor het artistieke pad. Hij werkte als freelance designer voor het Royal Opera House in London, speelde bij vele bands en behaalde ondanks het feit dat hij grotendeels autodidact is een graad aan het Berklee College of Music. Inmiddels ruilde hij Wales in voor Antwerpen.
Hoe schoon het leven kan zijn, denk je, terwijl je dit allemaal leest en zelfs schrijft. En zo klinkt hij ook, als een man die nog steeds zijn dromen volgt – de levensboom als symbool op de hoes van het album. Het heeft iets jazzy, iets van een dromerige protestsong – jawel, dat bestaat. Bovenal is alles doorleefd en bezinnend en toch op en top muzikaal. Geen belerende vingertjes, maar zelfreflectie met een knipoog.
http://www.veryfinesolutions.com