**** Natalia Lipnitskaya (Minsk,1980) begon op haar negende klassieke gitaar te studeren en behaalde met haar magisch gitaarspel talrijke prijzen op internationale festivals. Ze begon haar studies aan de Wit-Russische staatsacademie en vervolledigde ze aan de universiteit van Wenen. Nu verrast ze met dit solo-album met Bach-transcripties voor klassieke gitaar.
Op Natalia Lipnitskaya kan moeilijk een etiket geplakt worden; zij staat model voor de veelzijdigheid van de klassieke gitaar. Haar repertoire ging in het verleden van traditionele balalaikamuziek over Arabische en Moorse invloeden naar Spaanse muziek om bij Schubert uit te komen, dit alles met haar zes snaren. Met dit barokalbum zet ze weer een stevig staaltje van haar kunnen in de kijker.
Ze begint het album met haar bewerking van sonate nr. 2 van Bach (BWV1003) voor viool solo. Een leuk experiment, want een strijker vervangen door een tokkelinstrument is iets delicaat. Zou het eerder pizzicato klinken of toch vloeiend? Mijn curiositeit was aangewakkerd. De conclusie was dat het gewoon als Bach klonk. Het klonk alsof Bach gewoon een klassieke gitaar had, waarvoor en waarop hij deze muziek had geschreven.
De toon was gezet. De suite nr. 4 in mi bemol groot (BWV 1010) voor cello was anders dan de eerste transcriptie, niet bewerkt door Lipnitskaya zelf, maar door Jérémy Peret. De derde en laatste compositie op deze cd, sonate in mi klein voor fluit en basso continuo (BWV 1034) werd getranscribeerd door David Russell. De keuze voor deze transcripties bleek in het verlengde te liggen van Lipnitskaya’s eigen werk. Barok, frivool, stuwend en toch vloeiend zijn kenmerkende eigenschappen. Men mist de originele instrumenten niet en begint Bach nu echt wel ervan te verdenken reeds over een gitaar beschikt te hebben.
Op de cultuurmarkt in Antwerpen mocht ik kennismaken met Natalia Lipnitskaya. Het album straalt alles uit waar dit jong talent – dat naast muzikaal talent ook over een uitstekende neus voor literatuur en filosofie beschikt – voor staat. Het is sprankelend, spontaan, het lacht. Maar evenzeer is het met ernst en respect gebracht, ingetogenheid waarvan men enkel maar stil kan worden. Vooral is het muziek gebracht door een jonge vrouw die fris en vrolijk het podium opstapt en zich ontpopt tot een oprechte muzikante die haar beheersing en begeestering aan het publiek overbrengt. Natalia Lipnitskaya weet wat ze wil.
Dat ze achteraan in het boekje een (Franstalig) citaat van Rainer Maria Rilke heeft bijgevoegd, geeft nogmaals blijk van haar gedrevenheid: Ne soyez qu’un seul jour en dehors de votre temps, alors vous verrez combien il y a en vous d’éternité.