De pianomuziek van de Chinees-Amerikaanse componist en dirigent Tan Dun (geb. 1957) klinkt intiem vertrouwd, alsof men een reis mag maken doorheen zijn artistieke ziel, filosofie en persoonlijke herinneringen.
Hij ontving vele internationale prijzen, wat wijst op een grote veelzijdigheid binnen zijn werk. Hij is een ambassadeur van de uitwisseling. Zijn werk gaat van symfonische composities tot opera. Muziekinstrumenten uit Oost en West worden aan mekaar gelinkt, evenals klanken uit beide windrichtingen. Toch kent alles een natuurlijke klinkend verloop, vertrouwd. Binnen zijn avant-gardistisch spel gebruikt hij ook klanken van rituele gebruiksvoorwerpen of elementen binnen de oosterse filosofie zoals water, papier en keramiek. Hij voelt zich als dirigent zowel verbonden met hedendaagse werken als met de klassieke traditie. Een echte bruggenbouwer dus.
Zijn eerste officiële werk werd geschreven voor de piano. Eight memories in Watercolor (1978) is te horen op dit album en schetst nostalgisch en fris het frisse platteland dat door de componist werd gemist tijdens zijn studies in Beijing. Hij herwerkte de compositie nogmaals in 2002. Het klinkt als een Oosters schilderij met vele reflecties. Rivieren, bergen, nostalgisch liefdevol. In acht bewegingen worden taferelen uitgebeeld. De hemel, de grond, spelende kinderen. Westerse klankharmonieën gekoppeld aan oosterse melodieën. Het geluid van Duns jeugd.
Toen Tan Dun in New York arriveerde, ontwikkelde hij een mooie vriendschap met zijn leermeester John Cage. Cage is altijd geïntrigeerd geweest door oosterse filosofie en muziek. Het was Cage die Dun extra bewust maakte van zijn roots door hem te introduceren in het oude Chinese Book of Changes, de I Ching. Na de dood van Cage, besloot dun de compositie C-A-G-E ter zijner nagedachtenis te schrijven in 1993. Hij speelt een spel van experiment met de klanken en tonen van de letters. Er worden technieken van oude Chinese instrumenten gebruikt.
The Fire werd speciaal geschreven voor Ralph van Raat, de uitvoerend pianist van dit album – totaal bezeten door het klassiek van de twintigste eeuw en welwillend het publiek constant nieuwe dingen te laten ontdekken. Het is waarschijnlijk Duns meest virtuoze, dramatische en volle pianowerk. Hij grijpt terug naar de traditie van zijn jeugd door er volksliedjes in te verwerken, vuurdansers.
Blue Orchid speelt een boeiend spel tussen heden en verleden door de inspiratie van Beethovens Diabelli-variaties.
Toen, nu, oost en west. Alles samengebracht onder eenzelfde maneschijn van klank dankzij Ralph van Raat. Tan Dun, zeker het ontdekken waard.
Naxos 8.570621 http://www.outhere-music.com