Someone is de monniker van de Nederlands/Britse muzikant, producer en visuele kunstenaar Tessa Rose Jackson. Waar ze eerst resoluut koos voor abstract met poëtische touch, weet ze nu nog zoveel meer gevoelens op een schijf te vatten. Shapeshifter grijpt terug naar de oorprong van Tessa als artiest en legt haar ziel bloot op akoestisch-futuristische wijze, hoe gek en surreëel dat ook mag klinken. Ze nodigt uit om van haar ontdekkingstocht de uwe te maken
Someone brengt sinds 2017 muziek uit en speelde in 2018-2019 al op meerdere Europese festivals. Het Engelse blad NME bestempelde haar optreden op Eurosonic als “the psych-pop find of 2019”. In 2020 stond de promotie van haar eerste LP – Orbit II, een plaat die twee eerdere EP’s combineerde met vier nieuwe tracks – gepland, maar de lockdown zorgde ervoor dat Tessa eigenlijk “non-stop nieuwe muziek ging schrijven”. Zodoende kwam Shapeshifter tot stand, haar prachtige debuutalbum vol intieme, akoestische, cineastische en zijdezachte songs.
Wanneer we Tessa spreken, merken we onmiddellijk waar het om gaat. In haar werkruimte in Amsterdam, waar het album eveneens werd opgenomen, hangen spacy afbeeldingen langs de ene kant en een akoestisch snaarinstrument langs de andere.
Tessa Rose Jackson:
Shapeshifter was een hele experimentele uitdaging, vooral omdat ik de exacte geluiden wilde creëren om de juiste gevoelens op te wekken. Eigenlijk was het een beetje een terugkeer naar mijn roots, want ik begon eigenlijk volledig akoestisch destijds. Ik ging me daar al gauw in vervelen en werd verzot op synths. Door de lockdown was ik op mezelf toegewezen en wilde ik wat maken dat ik desnoods zelf kon uitvoeren. Het was dus eigenlijk een letterlijke gedaanteverwisseling.
Ik heb altijd de nood gehad te schrijven en mijn inspiratie te volgen, Someone laat me dat toe en geeft me de ruimte om creatief te blijven. Mensen blijven vaak te vast zitten in stramienen. Abstracte kunst is dan een mooie ontsnappingsroute, want het geeft je vrijheid om je eigen verhaal te zien. Wanneer het te exact wordt, gaat de emotie vaak verloren en wordt de essentie afgevlakt. Dat is niet enkel bij poëzie zo, maar ook bij beeldende kunst. Zoeken in het abstracte geeft ruimte om verrast te worden.
De titels van de nummers op dit album zijn misschien heel direct, maar eigenlijk dienen ze als hints. Eens je in het nummer terechtkomt, word je overvallen door geluiden en woorden die herkenbaar zijn binnen gevoelens die ook tot jouw wereld kunnen behoren. Dat strakke en stuwende van vastzitten in een patroon bvb, heb ik opgewekt met behulp van een prepared piano, een piano met afgeplakte snaren. Het geluid wordt ongrijpbaar, en biedt daardoor ruimte voor het unheimliche gevoel dat vasthing aan bvb de lockdown.
Doordat ik alles meepik op mijn weg, kunnen er best was contrasten voorkomen in songs, en dan denk ik in het bijzonder aan Save me, waarin ik uitpak met stevige synths, geïnspireerd op Billie Eilish. Bij Strange world gaat het dan weer helemaal de surrealistische kant op. De inspiratie kwam uit de futuristische cultfilm Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Ook dat is ergens ontsnappen en thuiskomen. Tijdens de lockdown heb ik zoveel rare, surreële films bekeken en tegelijk zelf zoveel verhalen verzonnen. Het was een periode van vervallen in extremen, maar toch alle facetten van jezelf ontdekken.
Tiny Tiger Records (Warner/ADA) op CD, Vinyl en digitaal.
Someone treedt op 12 november op in de Brusselse Botanique.