Bij het begin van de achttiende eeuw, waren twee violisten in Venetië dé grote sterren van het moment; Antonio Vivaldi (1678-1751) en Giovanni Battista Reali (1681-1751). Vivaldi werd beroemd – al is hij ook wel enkele eeuwen van het firmament verdwenen -, Realli bleef voor eeuwig in de schaduw ondanks het feit dat de componist drie sonates schreef die getuigen van een unieke stijl en flair. Op dit album wordt beide componisten een spiegel voorgehouden en worden ze verenigd binnen de extreem kleurrijke Venetiaanse stijl.
De achttiende eeuw was een periode waarbinnen heel Europa opkeek naar de Venetiaanse scene vol schilders, beeldhouwers en componisten. De straten ademden kunst. Overal hoorde men strijkers en zangstemmen aldus een toenmalig reisdocument ons overgeleverd door Charles Burney. Dat beide componisten op dit album daar deel van uitmaakten, lijkt haast niet te ontkennen. Wat de stijl van beide componisten zo typeert in hun trio sonates is dat ze de stijl die Corelli vastlegde zo mooi hebben uitgewerkt, fantasievol en vol frivole elementen, maar toch nog vol van lijdzaamheid zoals die bijvoorbeeld eerder in de muziek van Pergolesi waar te nemen was. Maar ook de typische dansmotieven en variaties uit de La Folia mode van toen zijn terug te horen. Het album begint trouwens een beetje verwarrend en laat u merken waar Georg Friedrich Händel de mosterd haalde tijdens het schrijven van zijn Sarabande.
Dit album nodigt uit om eens even afstand te nemen van de meest gekende meesterwerken, zoals de vier seizoenen, en de gaan kijken naar de inventiviteit waarmee Vivaldi zijn muziek uitbouwde. Ontroering, contemplatie en beweging vloeien naadloos en binnen een roesgevoel in mekaar over. Eens u dit ontdekt, zult u helemaal anders naar zijn meest populaire werk luisteren. Om de bassen nog meer in de kijker te zetten, heeft Le Consort opzettelijk Bach-elementen verwerkt in het continuo (de lage begeleidende bastonen en klavecimbel).
Van Reali kennen we slechts 12 triosonates en een aantal solo sonates, gepubliceerd onder twee opus nummers. Toch werden de werken in 1710 gepubliceerd in Amsterdam, het bewijs dat de man ver buiten Venetië gekend was. Reali hield van dialogerende instrumenten, dat wordt algauw duidelijk. Ook zijn voorliefde voor de cello, hij voegt trouwens een extra cello concertante toe, kan niet onder stoelen of banken gestoken worden. Het verlicht trouwens het hele continuo dat op zijn beurt dan zeer een veel zelfstandigere rol krijgt als volwaardig communicator. Ieder instrument spreekt.
U hoort hier de vroegste werken van twee componisten – in wereldpremière trouwens – die hele generaties kleurden met hun inventiviteit en kleurrijk karakter. Een ode aan de vrije geest van creativiteit, prachtig neergezet door de jonge topmuzikanten van Le Consort, i.s.m. cellist Victor Julien-Laferrière.
Specchio Veneziano – Le Consort – Alpha Classics ALPHA 771 – http://www.outhere-music.com