Mozarts reputatie was in Frankrijk niet zo snel gevestigd als die van Haydn of Beethoven. Ondanks Le nozze di Figaro en die Zauberflöte wel in Parijs werden opgevoerd, duurde het voor zijn Requiem tot 1804. Zou dirigent en componist Luigi Cherubini doorgehad hebben dat hij, wanneer hij die dag, op 21 van datzelfde jaar, voor dat grote koor en orkest stond in de kerk van Saint-Germain-l’Auxerrois, de Franse bloei inluidde van een stuk dat wereldwijd succes zou kennen?
De pers vond het een overwinning. De versie die de Parijzenaars te horen kregen was niet exact diegene die Mozart had gecomponeerd, maar een herwerking. Het hele stuk werd aangepast aan de Parijse bezetting van het orkest. Zo waren er bijvoorbeeld geen bashoorns aanwezig. De meeste van deze lijnen werden vervangen door trombones of andere blaasinstrumenten. Het werd dus een heel eigen versie. Geen minderwaardige versie, maar een andere hoogst interessante versie die het zeker de moeite loont om te onderzoeken, te vergelijken en vooral te genieten. De mooiste stemmen, zoals die van Sandrina Piau en Santon Jeffery werden geselecteerd. Samen met het Choeur de chambre de Namur en Le concert de la Loge brengen zij een uitvoering die de historische benadering van die dag in 1804 was. Een mooie “getuigenisopname”.
Mozart en Paisiello samen op 1 album? Het omgekeerde is dus ook waar. Mozart moet zelf een enorme bewonderaar geweest zijn van de Italiaanse componist Giovanni Paisiello. Paisiello, die vooral bezig was met het componeren van opera, schreef nog voor Mozart zijn Barbiere di Siviglia, die in de meeste Europese theaters werd opgevoerd. Hier zou Mozart zijn inspiratie gehaald hebben voor zijn Le nozze di Figaro.
Paisiello was de favoriete componist van Napoleon Bonaparte. Toen Napoleon in 1801 eerste consul van Frankrijk werd, nodigde hij Paisiello uit naar Parijs om zijn privé-maître de chapelle te worden. De eenenzeventigjarige muzikant was terughoudend om Napels te verlaten, maar koning Ferdinand IV zette hem onder druk om in te stemmen om de Frans-Napolitaanse diplomatieke betrekkingen te helpen. Napoleon behandelde hem welwillend, terwijl hij twee andere beroemde componisten, Luigi Cherubini en Étienne Méhul, wreed verwaarloosde, aan wie de nieuwe favoriet de haat overbracht die hij eerder had gedragen op Cimarosa, Guglielmi en Piccinni. Uiteindelijk zou hij dus ook de magistrale mis ter ere van de korning van Napoleon schrijven. Een stuk dat u hier zij aan zij kunt horen met Mozarts Requiem. Twee missen van twee componisten die toen minstens even hoog stonden aangeschreven. Twee meesterwerken die tot doel hadden een hogere macht aan te raken, het Goddelijke te grijpen. Net daarmee werd tijdens de opvoering ook rekening gehouden. Het geheel grijpt naar boven, net zoals het bedoeld is. Trotse stemmen, stevige orkestratie.
Een boeiende luisterervaring
ALPHA 919 http://www.outhere-music.com