Berten D’Hollander passeerde het laatste jaar reeds enkele keren de revue op Klassiek Centraal. Wat hem als artiest zo interessant maakt, is dat hij zo goed als altijd kiest om samen te werken met een andere interessante muzikant. We zagen hem al met diverse pianisten, maar ditmaal was het totaal wat anders. Samen met de Franse gitarist Nicolas Lestoquoy nam hij de werken op van de Italiaanse componist Mauro Giuliani. Het werd een aangename kennismaking tijdens het tweede middagconcert van dit seizoen in Amuz.
Mauro Guiliani (1781-1829)
**** Mauro Giuliani, het is een beetje een vergeten componist. D’Hollander en Lestoquoy lieten er geen gras over groeien om hem terug op de kaart te zetten. Hij schreef tenslotte de muziek die hun twee instrumenten samenbrengt. Met de cd Mauro Guiliani – Sérénades krijgt men een goed beeld van het brede pallet aan melodieën dat deze componist ons biedt. Door het concert te beginnen met zijn Grand Duo concertant Op. 85 kreeg men een gevarieerd beeld. De vier bewegingen lieten vier seizoenen Guiliani weerklinken. De muziek klinkt op het eerste gehoor typisch voor de tijd waarin ze geschreven werd. Althans dat denkt men, de tweede beweging had iets fris en lyrisch, de tijd ver vooruit. Deze compositie is niet terug te vinden op het album, maar verschijnt binnenkort op volume twee dat zopas in Warchau werd ingeblikt. De cd-verkoop na het concert bevestigde trouwens de meerwaarde die de concertbezoeker mocht ervaren. De nieuwsgierigheid werd duidelijk geprikkeld.
Tranen, tango en gebed
Even een fris intermezzo met de Sonatine Op.205 van Mario Castelnuovo-Tedesco (1955). Een speciale compositie, aangezien de partituur vereist dat er tijdens de tweede beweging een snaar wordt verstemd. Mits de nodige humor, gebeurde dit ongestoord.
De humor ging de ernst voor. Het duo speelde twee composities die speciaal voor hun duo werden geschreven. Go Crystal Tears van Pascal Sianowski (1969) wekte een zekere nostalgie op. De compositie heeft iets filmmuziekachtigs.
Zeer speciaal was toch wel de bewerking van Gebed van August De Boeck door Wilfried Westerlinck – van een Belgische componist door een Belgische componist. Het stuk werd oorspronkelijk geschreven voor viool en piano, maar de overtuiging van Wilfried Westerlinck dat dit serene stuk zeker zo goed klinkt op dwarsfluit en gitaar bleek de juiste.
Om terug naar de realiteit te keren werd er gekozen voor twee stukjes van de Argentijnse componist Astor Piazzolla (1921-1992) – Café 1930 en Bordel 1900.
Meer info over de volgende middagconcerten – perspartner van Klassiek Centraal – in AMUZ: klik hier
- WAT & WIE: middagconcert + cdBerten D’Hollander & Nicolas Lestoquoy
- WAAR: AMUZ, Antwerpen
- WANNEER: 15 september 2017
- UITGAVE: éditions Hortus 121
- Foto: © Klassiek Centraal