Foto: Yoshie Kuwayama – Motion in Silence
De Brussels Chopin Days vatten op vrijdag de dertiende hun zevende seizoen aan. Hoe onheilspellend dit voor velen ook mag klinken, de avond had iets van een sprookje. Dat had allemaal te maken met de manier waarop de Oekraïnse pianiste Anna Fedorova het oeuvre van Frédéric Chopin op het publiek losliet.
Dat Anna Fedorova ondanks haar jonge leeftijd al heel wat watertjes heeft doorzwommen, valt onder de vorm van veel prijzen, landen en andere prestaties op haar curriculum vitae te lezen. Sinds ze op zestienjarige leeftijd haar debuut maakte met het het tweede pianoconcerto van Chopin in het Concertgebouw Amsterdam, ligt de klavierminnende wereld aan haar voeten.
Maar wat haar muziek nu zo speciaal maakt, is de ervaring van het totaalbeeld. Haar verschijning is simpel en betoverend tegelijk – een mooie rode avondjurk, witte huid, donkere haren en een meisjesachtige glimlach. Ze opende de avond in Brussel met de Grande Valse Brillante opus 18, die ze vrij sereen bracht, met nauwgezette stiltes, momenten van reflectie. Even was het verwarrend oprecht. Tijdens de Nocturnes 1 en 2 uit opus 27, gaf ze nog wat mysterie prijs. De nuances leken op een verhaal dat zich in haar hoofd afspeelde. Het leek alsof ze een wandeling maakte waar tijdens ze vanalles tegenkwam en beleefde. Vanuit die belevenis speelde ze het verhaal van de componist en misschien wel van hun beiden tegelijk. Eens dit besef er was, werd de Fantasy opus 49 een soort van queestebelevenig. De 3 Waltzes opus 34 die volgden, werden naar een veel hoger niveau van bewustzijn gebracht. Mag dat dan wel voor een wals? Natuurlijk wel, want het verhaal van Fedorova had veel weg van een sprookje.
Na de pauze, bracht Fedorova Ballades 1 t.e.m. 4, opus 23, 38, 47 en 52. Toen werd het duidelijk. Ze had iets van Sneeuwwitje. Na lang door een mooi bos te hebben gedwaald en te hebben gedroomd, werd ze wakkergekust door haar prins. Het publiek voelde zich plots dwergachtig klein en kon enkel maar toekijken en luisteren. De Ballade nr. 1 opus 23, had alle kleine nuances waar ze ons tijdens het eerste deel zo nieuwsgierig mee had gemaakt. Maar de nuances gingen nu nog extra in de diepte, volle emoties. Ballade nr.4 opus 52 klonk zo vloeiend dat het bijna aan een onderwaterwereld liet denken – men heeft trouwens nooit geweten waar de huwelijksreis van Sneeuwwitje en haar prins plaatsgevonden heeft.
Als extra toegift, de gekende Minutenwals opus 64. Maar ontwaken uit dit sprookjesvacuüm, het had meer dan die minuut nodig.
Zo, nooit te oud voor een mooi verhaal. Nu heeft u vermoedelijk enige spijt dat u er niet bij was. Geen nood, de volgende afspraak met de Chopin Days is op 8 november in het Koninklijk Conservatorium van Brussel. Virtuoos van dienst is Alexander Kobrin.
Foto: Yoshie Kuwayama-Motion in Silence
Artistiek Directeur en organisator: Mathieu Idmtal
Live schilder – beeldend concertkunstenares: Marie Chimkovitch
Geluidsingenieur: Frédéric Briant
Fotografie: Yoshie Kuwayama – Motion in Silence
Meer info: http://www.Brusselschopindays.com
