Soms moet men het eens zijn niet eens te zijn – to agree to disagree. Smaken en persoonlijke voorkeuren verschillen nu eenmaal. Wij waren iets minder overtuigd over de ene kandidaat dan de andere tijdens de eerste ronde, in tegenstelling tot andere volgers van de wedstrijd. Maar dan pakt die kandidaat plots zo sterk uit, dat je hem zo de finale wil inschieten.
Dit schreven we tijdens de eerste ronde
- Keigo Mukawa (Japan, °1993) straalt vooral rust uit beroert de toetsen met liefde. Maar soms weer een beetje te zacht waardoor het contrast wat verloren ging. Vooral een gemiste kans tijdens zijn opvoering van Debussy’s Feux d’artifice.
- Sergei Redkin (Rusland (Federatie), °1991) is geen onbekende in ons land. Hij treedt onder andere op met de organisatie Arte Amanti, een concertorganisatie voor jong toptalent. Eindelijk, een Chopin zoals Chopin hoort te klinken. Mooi, ingetogen, gebalanceerd. Geen krachtspel. Zen. En enkel zo kan alles vloeien.
En toen gebeurde het dus tijdens de halve finale
Poëzie
Keigo Mukawa toonde ons poëzie, eenvoud en emotie. De schoonheid van het spel primeerde boven de techniek. En dat is de kracht van een grote pianist; technisch zo sterk zijn dat je emoties de vrije loop kunnen nemen. Maar alles zo mooi gekaderd. Eenvoud was alles. Deze halve finalist bleef trouw aan zichzelf, aan de stukken die hem raken en droeg ze ons voor als in het meest verbindende gedicht. Eindelijk iemand die aandacht besteedde aan de stiltes in de Nocturne van Pierre Jodlowski. Vooral zijn keuze voor de Gavotte et six doubles van Jean-Philippe Rameau. Het gaat om een stuk dat overloopt van eenvoud. Niet een kruis of mol aan de sleutel. Het correct uitvoeren is echter een absolute kunst, het moet dansen bovendien. En net dat kwam ook zo mooi naar boven tijdens het Mozart-concerto. Hij was ook de enige die het laatste Mozart concerto durfde kiezen. Hij leert ons de Mozart kennen die praat over de liefde en de dood in de ogen kijkt, in alle eenvoud en intimiteit. We zouden het eigenlijk niet mogen schrijven, maar hij heeft toch een bijzondere streep voor. Deze pianist schrijft trouwens zelf poëzie, transcripties en variaties. Het is de liefde voor de levenskunst die hem vormde. Er leeft iets in hem. Prachtig. Voor de finale voorziet hij Prokofiev te brengen. We hopen mee.
Delicaat
Ook Sergei Redkin gaat voor intimiteit. Hij weet sferen op te roepen die ons dichter bij de componist brengen. Hij slaagde er tijdens de Nocturne van Pierre Jodlowski, het opgelegde stuk, perfect het ontwaken uit de slaap op te wekken. Zijn intieme momenten waren zo mooi dat men oprecht ontroerd raakte. Maar toch, de momenten waarop er een stevig contract met glans mocht weerklinken, speelde hij mogelijk op zeker. Hij koos voor het delicate. Het delicate moet hoogst secuur uitgevoerd worden en daar legt hij dan ook al zijn liefde in, vooral tijdens het Mozart concerto. Dat zeer persoonlijke zorgde natuurlijk voor een prachtige Schubert, een componist die hier toch wel om vraagt. Hij suikerde fijnzinnig met La plus que Lente van Debussy, alles walste lieflijk. Tijdens l’Isle joyeuse smeet hij zijn kaarten op tafel. Men kan het een rem noemen, waarop hij tijdens de vorige stukken ging staan, maar langs de andere kant een maturiteit. Hij is tenslotte een van de oudere kandidaten en kent daardoor het belang van rijping en rust. Voor de finale, kiest hij voor Rachmaninov. Hij maakte ons vooral benieuwd.
Meer live volgen, herbekijken of duiding?
http://www.queenelisabethcompetition.be