Dag vijf was een dag van gemengde gevoelens, speciale keuzes, en eigenzinnigheid. Maar toch eindigde het allemaal met een ongelooflijk goed gevoel.
We zijn nu een heel eind onderweg in de wedstrijd en zien de aandacht groeien, ook van leken wat het klassieke genre betreft. Zo een interesse moet geplukt worden en aangewend worden om opnieuw een totaalbeeld van het genre te wekken. Veel meer dan genre is klassiek tenslotte die stevige basis waarop muzikale kathedralen werden gebouwd. Vakmanschap en pure liefde voor de klank boven populariteit.
We gaan heel even KEW 2.0. Om deel te mogen nemen aan het concours moet men behalve een enorme academische bagage op jonge leeftijd, beschikken over alle eigenschappen om partituren correct uit te voeren. De man op de hoek die u met alle respect uw favoriete popsongs hoort naspelen, behoort niet tot deze klasse van pianisten. Zoals de jongste kandidaat van dit moment, Aidan Mikdad het stelt, hij begon reeds op zijn dertiende te studeren om deel te mogen nemen. Wat u hier ziet, zijn zoveel meer dan straffe gasten en juffrouwen. U ziet pianisten die sinds hun kindertijd hard studeerden. Hard werk, met veel liefde. Dit harde werk niet op prijs stellen, ondanks men zich niet erg in het klassieke genre kan terugvinden, zou moeten een aanleiding zijn tot reflectie. Laat uzelf verrassen, luister tussen de lijnen door en verbaas uzelf.
Orde van de dag. Wat we van de halve finalisten van dag 5 ervoeren tijdens hun eerste ronde:
- Aidan Mikdad (Nederland, °2001) is een jonge kandidaat die de wilde haren al duidelijk heeft ingeruild voor maturiteit. Correcte Beethoven en Feux Follets van Liszt. Mooi evenwichtig touché dat zijn dienst bewijst bij de uitvoering van de Erlkönig van Liszt naar Schubert. Dat hele weemoedige, verlangende en toch zo verdrietige van Schubert zit er mooi in. Schubertfans geven hem een streepje voor.
- Dmitry Sin (Rusland (Federatie), °1994) Lijkt wel met Wataru Hisasue overlegd te hebben. Ook hij speelt een kort programma een correcte Haydn, gevolgd door de Grande Étude de Pagannini nr 6 van Franz Liszt. Ook Skryabin hadden we al beter gehoord.
En toen gingen de kaarten weer totaal anders liggen…
Op, neer, apotheose
We geven het grif toe, we waren echt wel fan van Aidan Mikdad, de jongste deelnemer. En we zijn het nog steeds. Alleen weten we niet of we hem nog terug zullen zien. Hij heeft ons bijzonder getroffen in zijn ontwapenende aanpak. De jongeman die als kind reeds op dit podium mocht staan, stond er. Hij heeft iets eerlijks, je wil dat hij voor je speelt. Ja, hij kroop echt wel in ons hart. Sommigen beweren dat het stress is, wij noemen het beleving. Af en toe verdween glans en precisie tussen de mooie momenten, vooral tijdens het concerto. Maar toch, hij bleef toewijding tonen. Als het stress was, was het alleszins niet zichtbaar, hij genoot. Hij maakte ook mooie en eigenzinnige keuzes van repertoire zoals de Sonate voor de linkerhand van Skryabin, een stuk waarvan men onmiddellijk merkte dat hij er mee was vertrouwd. Tegen het einde van het recital aan, bloeide hij helemaal open en bracht een magistrale vertolking van de Lecture d’après Dante van Franz Liszt. De jury was niet karig met applaus. En toch willen we hem blijven volgen, die frisse wind doorheen het concours. Mochten we hem toch opnieuw aan het werk zien tijdens de finale, krijgen we Rachmaninov te horen.
Expressie
Dmitry Sin voelde zich bijzonder in zijn nopjes. Er was weinig dat hem afschrikte en in zijn totaal eigen stijl, smeet hij zichzelf opnieuw in het concours. Hij genoot zijn opleiding samen met Marcel Tadokoro, bij prof. Shereshevskaya. Twee pianisten die met het orkest in dialoog gaan, maar elk op hun eigen manier. Ze genoten vooral een opleiding waarbij hun identiteit niet verloren ging, waardoor we elk hun stempel op de wedstrijd konden drukken.
Hij begint rustig en neemt je mee in een soort van meditatie en bouwt dan dynamieken op waardoor je mee naar boven wordt getrokken. Zijn bewegingen, zijn beleving, de lichtheid in zijn touché, alles versmolt met het orkest tijdens het concerto van Mozart. Hij nam iedere nuance mee, zette ze soms krachtig neer, maar alles bleef deel uitmaken van een perfect evenwichtige balans. Vooral zijn keuze voor Schumann en Lyadov was speciaal en toch heel persoonlijk. Hij droomde steeds om Schumann te mogen spelen in publiek. Het feit dat hij die droom mocht beleven, maakte het gewoon perfect. Het leek bij momenten gezongen. zoals hij het zelf zo mooi stelt “I can’t control this. I have to dive into the music.”
Het concours volgen, live kijken, herbekijken en alle extra’s:
http://www.queenelisabethcompetition.be