461
Dmitry Sin werd geboren in het verre oosten van Rusland, en begon met pianolessen toen hij zes jaar oud was. Tegen de tijd dat hij veertien jaar oud was, mocht hij op tournee in Moskou, waarop hij er werd toegelaten aan de Moscow Gnessin Special School (College) of Music for gifted children, waar hij verder studeerde onder de hoede van Elena Plyashkevich. Toen hij er deelnam aan de Kabalevsky Competition in 2021, ontmoette hij zijn huidige mentor, prof. Rena Shereshevskaya. Zij nam hem mee naar Parijs waar hij vier jaar lang studeerde aan het École Normale de Musique de Paris Alfred Cortot. Na het bekomen van zijn diploma bleef hij onder haar hoede.
“…His talent of a musician and of an artist is a very rare onebecause he possesses both of an artistic nerveand of scenic nobility at the same time”
Prof. Rena Shereshevskay
De toon was gezet, want hij bouwde een indrukwekkende internationale carrière uit, waarvoor hij meermaals geëerd werd in zijn thuisland. Dit jaar werd hij zesde laureaat op de Koningin Elisabeth Wedstrijd. Vanaf de halve finale viel hij bijzonder op. Niet enkel aan ons, maar ook aan het team achter de Internationale Muziekschool Wonderful World te Mechelen. Zij organiseerden een mooi concert in de gebruikelijke huiselijke sfeer, waar zelfs de Russische ambassadeur, zijn echtgenote en professor beiaard Jo Haazen bijzonder door waren gecharmeerd.
Het programma was integer opgesteld, zoals de pianist zelf ook is. De zoals eerder vermeld huiselijke sfeer zorgde voor een puur effect en product. Want stel je toch maar voor hoe de laureaten van de editie 2021 dubbel moesten presteren, met op de achtergrond tig van zelfverklaarde deskundologen op het internet en kranten. Het was aartsmoeilijk en laat dat een understatement zijn. Het orkest zat ver uit mekaar en werd door de covid regels ook nog eens gescheiden door plexi wanden. Zelfs de dirigent droeg een mondmasker, dit terwijl het in muziek allemaal om communicatie draait. Het feit dat we solo konden genieten, maakte het extra intiem.
Rekening houdend met een programma, waarvan de eerste helft gevuld was met Schumann, toepasselijk na de door Franz Liszt bewerkte Widmung kwam de Sonata No. 3 Op. 14 “Concert sans Orchestre”, dat feit alleen al vertelde het helemaal. Romantiek en nostalgische ontroering. Na de pauze een overdonderende Rachmaninov waarvan we Sin duidelijk zelf zagen genieten, een opmerkelijk mooi gevoel. Hij had namelijk tijdens het concours in Brussel de reputatie van totale zen, een integere artiest die door zijn innerlijke rust nooit echt in zijn kaarten liet kijken. Eventjes in de Min toch wel. De kracht van muziek. Punt.