Wanneer componisten even een uitstapje maken buiten hun comfortzone, gebeuren er meestal wonderen. Dat lieten pianist Kiyotaka Izumi en cellist Jan Sciffer op bijzonder gevoelige manier beleven. Richard Strauss (1864-1949) kennen we vooral van het lied en opera. Onze Belgische componist Emmanuel Durlet (1893-1977) en Frédéric Chopin (1810-1849) waren pianovirtuozen. Alle drie schreven ze een prachtig stuk binnen de laatromantische traditie voor viool en cello. De bezoekers van het middagconcert in het Antwerpse Amuz van vrijdag 18 februari waren er getuige van.
Bij Strauss werd het originele stuk (Romanze in F uit 1883) voor orkest en cello geschreven, waarna een pianoreductie volgde. Het werk wordt vooral getypeerd door een jong en charmant, haast pril verliefd gevoel. Prachtig ook om een concert mee te openen. Sfeerzetting gegarandeerd. Misschien wel de meest perfecte introductie om het werk De toevlucht van uw ogen van de Antwerpse componist Emmanuel Durlet tot zijn recht te laten komen.
Durlet schreef de compositie nadat hij een oogoperatie onderging na een val van zijn fiets in 1945. Hij kon het niet aan om drie weken geblinddoekt te moeten werken, want hij wilde enkele noten kunnen neerpennen gezien de muziek zich reeds in zijn hoofd bevond. Zijn oogvlies scheurde opnieuw, een tweede operatie was het gevolg. Hij verkoos ook na deze ingreep het risico voor zijn oog en ging aan het schrijven. Dit belette hem niet om de rest van zijn leven te blijven componeren, want hij zou hierna nog de werken van de achttiende-eeuwse componisten neerpennen. Het is dus vooral een verhaal van ontroering omwille van wilskracht en toewijding.
De Cellosonate in g opus 65 van Frédéric Chopin lijkt op het eerste gezicht niet typisch Chopin. Men ontdekt een experimentele Chopin. Maar toch schreef de componist nog acht andere werken voor een ander instrument dan piano. Deze uitvoering vertelt ons vooral dat de componist ook heel erg kan overtuigen met een andere bezetting. Het laat ons de vraag stellen wat hij nog meer had kunnen schrijven, moest hij niet zo jong gestorven zijn. Letterlijk dromen dus bij dit stuk in vier mooie bewegingen. Het is een werk dat groeit tijdens de uitvoering, de cellolijnen worden steeds dieper. Het was een van de laatste werken van Chopin dat tijdens zijn jonge leven zou worden opgevoerd.
Een fijnzinnig en uniek aanbod alweer vanuit Amuz op vrijdagmiddag.
Zo worden we volgende week, op vrijdag 25 februari opnieuw getrakteerd op iets wat u vast nog niet eerder hoorde.
le Pavillon de Musique zal werk uitvoeren van Barokcomponist J.G. Graun
Ann Cnop – viool
Mathilde Wolfs – cello
Ben Van Nespen – Klavecimbel