Het is maar liefst drie jaar geleden. Kunt u zich dat voorstellen? Drie jaar lang konden we ons niet naar BOZAR begeven om dé wedstrijd van dichtbij, met publiek, te volgen. Feestelijk, spannend, een blij weerzien. Een waaier aan gevoelens m.a.w. Vooral voor de eerste kandidaat m
Taeguk Mun en Petar Pejčić zijn de gelukkige jonge cellisten die de spits mogen afbijten.
Taeguk Mun is 28 lentes jong, afkomstig uit Zuid-Korea en woonachtig te Los Angeles. Een jonge muzikant die al een hele carrière op zijn palmares mag zetten. Hij studeerde aan de Juilliard School te New York, te Boston en aan de University of Southern Calofornia. Hij was eerste laureaat in de Internationale Pablo Casals wedstrijd en nam reeds een album op bij Warner Classics.
Hij mocht dus de spits afbijten en als allereerste het opgelegde stuk, 5 Albumblätter van Jörg Widman opvoeren. Widman studeerde onder andere bij Wolfgang Rihm, won de Arnold Schönberg prijs en zag zijn muziek gedirigeerd worden door Daniel Barenboim en Valery Gergiev. Tijdens deze finale is het Stéphane Denève die Brussels Philharmonic leidt. Een humoresk stuk in vijf bewegingen waarin harmonieën mekaar steeds terugvinden tussen fijnzinnig neergepote dissonante tegenmelodieën. Daar merkten we al onmiddellijk welk soort van cellist Mun is. Mun is romantisch aangelegd. De harmonieën zet hij extra in de verf en heeft een zachte touch. Misschien wel iets te zacht voor dit stuk waarbij het orkest toch zwaar overstemt. Zijn uitvoering van het concerto in la mineur opus 129 van Robert Schumann was weemoedig mooi. De ware kamermuzikant kwam naar voren en liet de romantische zielen in het publiek genieten. Maar toch, we hadden het gevoel dat deze kandidaat niet al zijn troeven op tafel heeft gegooid.
De tweede kandidaat van de avond, Petar Pejčić, speelde zeer schalks op de opgelegde compositie in. Hij wist duidelijk dat hij de protagonist binnen dit verhaal was en streek rake bogen. Speels scherp communiceerde hij met het orkest en als een volleerd acteur draaide hij zelfs eens met volle pathos zijn blad om – zou dat zo op het partituur gestaan hebben? Het kon wel best. Vooral de vierde beweging, de bossanova, zorgde voor een sfeervolle lyriek. Enfin, deze energieke kandidaat kreeg gewoon een terechte staande ovatie aan het einde van het opgelegde werk. En dat voor een toch wel piepjonge kandidaat van twintig jaar oud!
Pejčić studeert aan de Hochschule für Musik und Theater te Leipzig en passeerde ook al langs de laureatenkassa van de Casals Wedstrijd. Hij was derde laureaat op het Felix Mendelssohn Bartholdy Hochschulwettbewerb en is beurshouder van o.a. de Internationale Musikakademie te Liechtenstein.
Een heel dappere en ongewone keuze voor het tweede celloconcerto van Dmitry Schostakovitch, een stuk dat perfect past bij het temperament van de kandidaat. Hij durft voor uitdagingen te gaan, en dus ook voor dit ietwat eigenzinnige concerto. Het stuk ging in 1966 in première. Ondanks er twee harpen, percussie en xylofoon toegevoegd werden aan het geheel, zorgen de houtblazers opnieuw voor statige stramienen en strenge kaders. Het is een compositie vol vraagtekens, veel minder duidelijk uitgesproken dan het eerste concerto, maar daarom zeker niet minderwaardig. Hij blijft zijn stijl trouw, al is het allemaal wat vaag. Er zouden verwijzingen inzitten naar zijn vriendschap met dichtere Anna Akhmatova, die hetzelfde voorjaar stierf. Ook zijn er verwijzingen naar Mahlers Lied von der Erde. Het is mogelijk een verhaal in code, mogelijk heeft Schostakovitch het zo bedoeld dat enkel de cello zelf het mocht snappen…
Wat er ook van moge zijn. Jonge energie, eigenzinnige keuzes die kloppen. Pejčić was duidelijk de sterkere van de twee sterke kandidaten van de avond.
Morgenavond zien we Stéphanie Wang en Marcel Johannes Kits
meer info en herbekijken: http://www.Queenelisabethcompetition.be