Foto: ©Yoshie Kuwayama – Motion in Silence
Alessandro Deljavan is inmiddels geen onbekende meer bij de Brussels Chopin Days. Wat hem zo mooi onderscheidt van de andere pianisten is zonder twijfel zijn eigenzinnigheid. Nu, alle grote artiesten beschikken over een gezonde portie eigenzinnigheid, maar bij Deljavan is deze van een bijzonder unieke aard die zich in geen enkel hokje laat vangen.
Hij ving het concert – het eerste CST-vrije concert in maanden trouwens – aan met twaalf Mazurka’s. Wanneer we zijn achtergrond bekijken, kunnen we begrijpen welke dverse toetsen hij hierin legde. Deze toppianist is afkomstig van een Italiaanse moeder en een Perzische vader. Daar komt nog bij dat hij overal ter wereld optrad en de grootste prijzen in ontvangst nam. Wanneer je als artiest kan zeggen dat je zelfs het Slavische chauvinisme dat artiesten en componisten van eigen bodem eert kan charmeren, beschik je toch over een zeer bijzonder talent. Zijn zestig opnamen – u leest dit goed – maken hem tot uitvoerend archivaris met een gouden strikje aan.
Beweging
Charismatisch als hij is, een graaf-achtige verschijning met zwarte vingerloze handschoenen, betreedt hij het podium. Hij vangt vingervlug virtuoos aan, om vervolgens volledig in de partituur te duiken. Zijn hele lichaam beweegt mee, zijn benen veren bij momenten zelfs omhoog. Zijn mond beweegt alsof hij tegen de piano, of wie weet zelfs tegen Chopin praat. Daarin zit een dubbele communicatiebodem. Hij is verweven met het instrument dat hij bespeelt, maar evengoed met de partituur en de boodschap die erachter schuilt. Hij wisselt passionele stukken af met licht gespeelde figuren waarvoor men de oren moet spitsen en legt zijn kracht in stiltes die hij doorheen de partituur weeft.
Verrassing
Diezelfde stijl hield hij trouwens aan tijdens zijn uitvoering van vier Scherzi (nr1 op 20, nr 2 op 31, nr 3 op 39 nr 4 op 54). Vooral tijdens het derde Scherzo opus 39 kwam deze handelswijze sterk naar voren. Een handelswijze die Deljavan trouwens zelf niet heel bewust controleert gezien hij zich door de muziek laat opslorpen. Hij laat de muziek los om ze te laten leven. Wanneer men weet dat hij van zijn drie jaar reeds actief optrad, kan het ook nauwelijks anders. Hij houdt van verrassing. Af en toe pakt hij heel hevig uit na een lieflijke passage. Omdat het allemaal in zijn lichaam schuilgaat en naar buiten moet, zoals bij een drang.
Zelfs naar het einde toe, na een staande ovatie, wist hij dit nog vol te houden. Hij kwam nogmaals op en verdween achter de coulissen. Toen iedereen rechtstond en wilde vertrekken, keerde hij weer om het meest lieflijke stukje dat volledige aandacht verdiende te spelen. Voor zij die het geduld hadden en de boodschap hadden gesnapt.
U weet wat ze over ruwe bolsters zeggen…
Gezien 12 maart 2022
http://www.BrusselsChopindays.com
