Het is duidelijk. Jelle Dierckx, de nieuwe directeur van het Festival van Vlaanderen Kempen is een man met een plan. Vlaanderen reikt tenslotte van de kust tot aan het oostelijkste punt van het Maasland. Van punt A naar B ontmoet men de Stille Kempen, met haar abdijen en heideland. Zoveel schoonheid, maar qua cultuurbeleving een blinde vlek. Let wel op het woord beleving. Men mag niet vergeten dat in deze streek de wieg stond van een aantal grote Vlaamse schrijvers en componisten.
Zo streek het Festival terecht in de Kempen neer, en hoe. In de Sint–Amandskerk van Geel werd onder grote belangstelling een magisch Monteverdimoment beleefd. Niets was aan de twijfel overgelaten. Wanneer men ergens kunst injecteert, mag men immers enkel maar het beste voorschotelen. De interesse bleek groot. De kerk was gevuld met een publiek uit de regio, maar ook met melomanen die vanuit heel Vlaanderen kwamen afgezakt.
De opbouw van het concert was zeer correct. Niet te hevig beginnen. Gastvrouw Katelijne Boon van Klara gaf duiding bij alle muziek die zou volgen. Het concert zelf werd trouwens ook opgenomen en uitgezonden door cultuurzender Klara, met commentaar van radiostem Nicole van Opstal.
Er werd gekozen om in te zetten met het Goeyvaerts Strijktrio, muzikanten van bij ons. Zij brachten Inpicit Vita Nova, een hedendaagse compositie van Gavin Bryers (*1943), met zang van contratenor Leandro Marziotte, die als alt zingt binnen het Ricercar Consort. Een ingetogen compositie om de sfeer correct te zetten.
Het Ricercar Consort o.l.v. niemand minder dan Philippe Pierlot is natuurlijk gefundenes Fressen voor iedere melomaan die het wil weten. Wanneer de lat zo hoog ligt, dienen alle wensen vervuld te worden. Dit gebeurde moeiteloos. Het concert was opgedeeld in twee delen, een profaan en een sacraal.
Claudio Monteverdi (1567-1643), hij beschreef de getormenteerde liefde als geen ander. Het is een componist die je hart er op schone wijze kan uitrukken, bij wijze van spreken. Daarmee behoort hij tot de belangrijkste componisten binnen het Italiaanse humanisme. Allereerst werd Ballo Volgende il Ciel gebracht met de nadruk op het volledige koor. De weemoedigheid van de nimf werd prachtig neergezet door sopraan Hanna Bayodi om vervolgens in dialoog te gaan met tenor Jeffrey Thompson als Clori en Tirsi. Thompson was zonder twijfel de ster van de avond. Er werd gekozen voor een belevende vorm van zingen, zodat het publiek alle emotie kon savoureren.
Het sacrale gedeelte werd aangevat door het volledige koor om vervolgens de sopraan Yetzabel Arias te laten overnemen met Confitebor tibi Domine. Engelengezang, hoorde ik het publiek fluisteren. Daarmee was veel gezegd over de geslaagde opzet van het concert. De diepte van de stem van bas Antonio Abete was bij dit tweede gedeelte opvallend warm.
Afgesloten werd met het Beatus vir en met het aanbod van de teksten van de nieuwe Psalm, geschreven door eigentijdse dichters in het teken van Poesia Divina – achteraan in het programmaboekje.
Het Festival van Vlaanderen maakt met Musica Divina een blijde intrede in de Kempen, en er zijn nog plannen. Volgend jaar zal het Festival weer neerstrijken waar het stil en mooi is en waar cultuur een huis van vertrouwen verdient.
- WAT: Festival van Vlaanderen, Musica Divina – Monteverdi forever
- WIE: Ricercar Consort – Goeyvaerts Trio
- WAAR: Geel, Sint-Amandskerk
- FOTO: ©René Luijckx