Het mag gezegd, wij zitten nu over de helft en dat begint ons een idee te geven waar het mogelijk alhoewel naartoe kan. Hoewel, we weten dat de kanonnen vaak voor het allerlaatst worden bewaard. Of zou het deze editie anders zijn? Die Lutoslawski van gisteren, gespeeld door finaliste Hayoung Choi, zou best wel eens overtuigend kunnen zijn. De keuzes van vandaag zijn ietwat klassieker, al is het fijn dat er tijdens deze finale twee maal wordt geopteerd voor Prokofiev. Tijdens de vorige finale cello was er veel minder diversiteit in concerto’s en werd meestal geopteerd voor het tweede concerto van Dvořák of het eerste van Chostakovitch.
Bryan Cheng, de eerste kandidaat van deze vierde avond kiest dus ook voor Antonín Dvořák, Concerto n. 2 in si mineur op. 104. Het betreft het laatste concerto dat de componist zou schrijven tijdens een verblijf in de Verenigde Staten. Hij kreeg de inspiratie na het horen van het tweede concerto voor cello van de Amerikaanse componist Victor Herbert, voornamelijk componist van operettes. Het is een aantal keer herwerkt na de commentaar dat het orkest een te imposante rol zou spelen. Er ging ook een eerste concerto aan vooraf uit 1865 dat de vergetelheid is in geraakt.
Duidelijk
Cheng, geb. 1997, won de eerste prijs op de UNISA International Strings Competition in Pretoria, Zuid Afrika en de tweede prijs op het Concours van Genève. Hij maakte in 2014 zijn recitaldebuut in Carnegie Hall en speelde in 2018 met de Kammerphilharmonie Bremen. Volgend jaar speelt hij met het Deutsches Symphonie Orchester in de Philharmonie Berlin. Hij trad als solist op met het Johannesburg Philharmonic Orchestra, en de Symfonie-orkesten van Montréal, Suisse Romande, Helsinki en Ottawa. Een muzikale globetrotter dus. Hij mag ook reeds drie CD-opnamen op zijn naam zetten.
Het opgelegde stuk, 5 Albumblätter van Jörg Widmann, werd door deze finalist mooi in de verf gezet. Hij zette alles in op articulatie, waardoor alles glashelder overkwam. Zoals we al eerder merkten is dit toch wel een must bij deze bij momenten stevige compositie. Hij wist niet enkel de accenten mooi te leggen, maar laste lyrische passages in, vooral aan het begin. Mooi, maar toch vonden we de finalisten van gisteren nog net iets sterker bij deze uitvoering.
Die drang tot articulatie hield hij trouwens nog stevig beet tijdens de eerste beweging van het tweede concerto van Antonín Dvořák. Het is waar, we konden echt netjes alles horen. Maar net daardoor misten we wat betekenis en eigen persoonlijke inbreng. Tijdens de tweede beweging werd dit duidelijk ingelopen, en kon hij ook rust vinden binnen de haarfijne klankjes die moesten worden neergezet. We horen lieflijke bogen. Tijdens de derde beweging liet hij zich voeren door de grootsheid van de orkestpartijen, mooie opbouw ook naar de apotheose toe. Een finalist die duidelijk heel wat in zijn mars heeft, maar mogelijk net te weinig eigen cachet in de schaal wierp.
Oleksiy Shadrin, geb. 1993 en daardoor de oudste finalist, koos dus voor Sergey Prokofiev, Symphonie concertante op. 125 . Een Russiche componist door een Oekraïnse finalist. Ging het in het normale leven ook maar zo makkelijk. Gelukkig is de taal van de muziek universeel en weet ze enkel maar harten te verwarmen.
Een hartelijke verschijning. Mooi elegant spel, niet te stil of overstemmend, alles mooi in balans. Veel aandacht voor details, heel mooie vibrato. . De nadruk ligt niet op intensiteit, maar melodie en virtuositeit. Zeker tijdens de solopassages werd dit mooi in de verf gezet. Ook hier moeten we toegeven dat na gisteren de lat wel heel erg hoog werd gelegd. We kunnen echt spreken over acht finalisten, acht anders geschilderde portretten van het opgelegde werk.
Het concerto van Prokofiev leerde ons de Slavische hartstocht kennen waarmee Schadrin speelt. Technisch uiterst verfijnd doch passioneel. Stevige aanpak met een fijnzinnig randje errond. Deze finalist hadden we even graag een van beide concerto’s van Schostakovitch zien opvoeren. Ook mooie lyrisch gevoelige passages die ons doen afvragen hoe hij die Schumann zou hebben gebracht. Opnieuw een ijzersterke virtuoze solo-passage. n Hij maakt ons nieuwsgierig, we willen gerust meer horen. Hij neemt je op sleeptouw doorheen alle facetten van de compositie. Het leeft in hem. Daardoor heeft het geheel ook iets heel natuurlijks. Een muzikant die het volgen waard is.
Schadrin komt trouwens uit een muzikaal nest. Hij won de eerste prijs op het Lysenko Concours en de derde prijs van de Prague Spring Music Competition. Als solist trad hij op met de Nationale Filharmonie van Oekraïne, het orkest van de Opéra National de Montpellier en de Südwestdeutsche Philharmonie Konstanz. In 2016 kon hij zelfs optreden met de fameuze Berliner Philharmoniker. Schadrin behaalde zijn diploma aan de Hochschule für Musik te Hannover. Momenteel studeert hij aan de Kronberg Academy en is hij artist-in-residence aan de Muziekkapel Koningin Elisabeth.
De opgelegde stuk van Jörg Widmann werd benaderd
Meer info en herbekijken: http://www.queenelisabethcompetition.bec